Page 339 - Migel Delibes "Seçilmiş əsərləri"
P. 339
finə
kәnara tulladı, ağ qırıntı da bu vaxt yanağından qopdu. MİGEL DELİBES SEÇİLMİŞ ƏSƏRLƏRİ
Ovçu çantasından ikinci armudu çıxarıb, ciddi bir işlә
mәşğul olurmuş kimi, yenә qara dırnağını meyvәyә 339
batırdı, ancaq bu dәfә armudun şirәsi barmaqlarına axdı
vә o, danışmamışdan әvvәl barmaqlarını yaladı.
– Bu icazәni sәnә kimin verdiyini bilmәk olarmı? –
nәhayәt, dillәndi.
– Mәdәniyyәt naziri.
– Sәnin mәdәniyyәt nazirin kimdi ki, bizim işә bur-
nunu soxsun? Qulağını aç, yaxşı-yaxşı eşıt: bu dәfinә bi-
zimdi, bizim kәndindi, bizim kәndin icazәsi olmadan
Tanrının özü dә burda qazıntı apara bilmәz.
Hәyәcanlı qışqırıqlardan Xeronimonun son sözlәri
eşidilmәdi. Bellәr, toxalar, oraqlar havada silkәlәndi,
kimsә xırıltılı sәslә qışqırdı: “Repey, bәsdir onlarla xoş
danışdın!” Ancaq açıq-sarı rәngli sviter geyinmiş oğlan
arxasını arxeoloqlara çevirib, onları sakitlәşdirmәyә
çalışdı. Sakitlik çökәndә Repey nәsihәtverici tәrzdә
danışdı:
– Bizim üstündә durduğumuz yer Xamones
torpağıdı, elәdimi, oğlan? – Karıxmış Xeronimo dinmәz-
cә razılaşdı. – Repey sözünә davam etdi: – Əgәr özün dә
boynuna alırsan ki, bura xamoneslilәrin torpağıdı,
Pobladurdan olan bir tiplә, Madriddәn gәlәn dörd sәfi-
lin bizim sәrvәtimizi oğurlamasına nә sәbәbә döz-mә-
liyik?
Tәzәdәn qalxan hay-küyü üstәlәmәk üçün Xeroni-
mo sәsini qaldırdı.
– Bir dәqiqә! – toplaşanların kövrәk hisslәrinә to-
xunmağa çalışaraq qışqırdı. – Don Virxilio, torpağı nur-
la dolsun, bu tәpәdә qala olduğunu aşkar elәyәndә...
– Rәhmәtlik Polkovnik barәdә mәnә yalan danışma,
oğlan, yalan danışma... Polkovnik vә Pelaya, oğru don
Lino olsa da, bu işә görә cavabdehdilәr. Doğru sözüm-
dü: don Lino әgәr Pelayanı Valyadolidә aparmasaydı,
indi hәr ikisi aşağıdakı ağacdan asılmışdı. Nәdi, xoşuna
gәlir?
kәnara tulladı, ağ qırıntı da bu vaxt yanağından qopdu. MİGEL DELİBES SEÇİLMİŞ ƏSƏRLƏRİ
Ovçu çantasından ikinci armudu çıxarıb, ciddi bir işlә
mәşğul olurmuş kimi, yenә qara dırnağını meyvәyә 339
batırdı, ancaq bu dәfә armudun şirәsi barmaqlarına axdı
vә o, danışmamışdan әvvәl barmaqlarını yaladı.
– Bu icazәni sәnә kimin verdiyini bilmәk olarmı? –
nәhayәt, dillәndi.
– Mәdәniyyәt naziri.
– Sәnin mәdәniyyәt nazirin kimdi ki, bizim işә bur-
nunu soxsun? Qulağını aç, yaxşı-yaxşı eşıt: bu dәfinә bi-
zimdi, bizim kәndindi, bizim kәndin icazәsi olmadan
Tanrının özü dә burda qazıntı apara bilmәz.
Hәyәcanlı qışqırıqlardan Xeronimonun son sözlәri
eşidilmәdi. Bellәr, toxalar, oraqlar havada silkәlәndi,
kimsә xırıltılı sәslә qışqırdı: “Repey, bәsdir onlarla xoş
danışdın!” Ancaq açıq-sarı rәngli sviter geyinmiş oğlan
arxasını arxeoloqlara çevirib, onları sakitlәşdirmәyә
çalışdı. Sakitlik çökәndә Repey nәsihәtverici tәrzdә
danışdı:
– Bizim üstündә durduğumuz yer Xamones
torpağıdı, elәdimi, oğlan? – Karıxmış Xeronimo dinmәz-
cә razılaşdı. – Repey sözünә davam etdi: – Əgәr özün dә
boynuna alırsan ki, bura xamoneslilәrin torpağıdı,
Pobladurdan olan bir tiplә, Madriddәn gәlәn dörd sәfi-
lin bizim sәrvәtimizi oğurlamasına nә sәbәbә döz-mә-
liyik?
Tәzәdәn qalxan hay-küyü üstәlәmәk üçün Xeroni-
mo sәsini qaldırdı.
– Bir dәqiqә! – toplaşanların kövrәk hisslәrinә to-
xunmağa çalışaraq qışqırdı. – Don Virxilio, torpağı nur-
la dolsun, bu tәpәdә qala olduğunu aşkar elәyәndә...
– Rәhmәtlik Polkovnik barәdә mәnә yalan danışma,
oğlan, yalan danışma... Polkovnik vә Pelaya, oğru don
Lino olsa da, bu işә görә cavabdehdilәr. Doğru sözüm-
dü: don Lino әgәr Pelayanı Valyadolidә aparmasaydı,
indi hәr ikisi aşağıdakı ağacdan asılmışdı. Nәdi, xoşuna
gәlir?
