Page 332 - Migel Delibes "Seçilmiş əsərləri"
P. 332
6
Pәyәnin qapısının ağzında dayanmış senyora Olim-
piya sanki bu adamın kim olduğunu xatırlamağa çalı-
şırmış kimi, diqqәtlә ona baxırdı.
– Dünәnki kimi? – tәrәddüdlә dedi.
– Əlbәttә, – Xeronimo cavab verdi, – dünәnki kimi,
nәyә tәәccüblәnirsiniz? Aydındı, istәdiyiniz başqa yemә-
yi hazırlaya bilәrsiniz. Mәn yalnız onu nәzәrdә tutur-
dum ki, dünәnki kimi eyni saatda yemәyә düşәcәyik.
Pәyәdәn peyinin vә toyuq zığının isti qoxusu
gәlirdi; senyora Olimpiya qapını ayağıyla saxlayıb, sakit-
cә başını yırğaladı:
– Belә çıxır, bu gün tәpәyә işlәmәyә getmәyәcәk-
siniz?
Xeronimo qulaqlarına inanmaq istәmirmiş kimi,
gözlәrini döydü. Kristino, Anxel vә Fibula da ayaq sax-
ladılar.
332 – Kim dedi?
– Adamlar danışırdı.
– Hansı adamlar?
– Hansı adamlar olasıdı ki? Bizimkilәr, kәnd ca-
maatı. Mәnә dәxlı yoxdu, ancaq deyirlәr ki, bu, onların
dәfinәsidi, sizlik burda bir iş yoxdu, siz dә bunu bilir-
siniz.
Xeronimo tәbәssümünü büruzә vermәdi.
– Nә vaxt deyirdilәr?
– Dünәn axşam, barda, hamı sözü bir yerә qoyub.
Yaxşısı budu, gedәsiniz. Camaat çox qızışıb, tәki nәsә bir
bәdbәxtçilik baş vermәsin.
Xeronimo әlini senyora Olimpiyanın çiyninә toxun-
durdu:
– Sakit olun, senyora. Biz bura işlәmәyә gәlmişik.
Heç kimin dә әlindәn nәsә almaq fikrimiz yoxdu.
Senyora Olimpiya әllәrini qoşalayıb yalvarışla dedi:
– Mәni eşidin, burdan gedin. Repey öz ölәnlәrinin
goruna and içdi ki, camaatın icazәsi olmadan heç kim o
Pәyәnin qapısının ağzında dayanmış senyora Olim-
piya sanki bu adamın kim olduğunu xatırlamağa çalı-
şırmış kimi, diqqәtlә ona baxırdı.
– Dünәnki kimi? – tәrәddüdlә dedi.
– Əlbәttә, – Xeronimo cavab verdi, – dünәnki kimi,
nәyә tәәccüblәnirsiniz? Aydındı, istәdiyiniz başqa yemә-
yi hazırlaya bilәrsiniz. Mәn yalnız onu nәzәrdә tutur-
dum ki, dünәnki kimi eyni saatda yemәyә düşәcәyik.
Pәyәdәn peyinin vә toyuq zığının isti qoxusu
gәlirdi; senyora Olimpiya qapını ayağıyla saxlayıb, sakit-
cә başını yırğaladı:
– Belә çıxır, bu gün tәpәyә işlәmәyә getmәyәcәk-
siniz?
Xeronimo qulaqlarına inanmaq istәmirmiş kimi,
gözlәrini döydü. Kristino, Anxel vә Fibula da ayaq sax-
ladılar.
332 – Kim dedi?
– Adamlar danışırdı.
– Hansı adamlar?
– Hansı adamlar olasıdı ki? Bizimkilәr, kәnd ca-
maatı. Mәnә dәxlı yoxdu, ancaq deyirlәr ki, bu, onların
dәfinәsidi, sizlik burda bir iş yoxdu, siz dә bunu bilir-
siniz.
Xeronimo tәbәssümünü büruzә vermәdi.
– Nә vaxt deyirdilәr?
– Dünәn axşam, barda, hamı sözü bir yerә qoyub.
Yaxşısı budu, gedәsiniz. Camaat çox qızışıb, tәki nәsә bir
bәdbәxtçilik baş vermәsin.
Xeronimo әlini senyora Olimpiyanın çiyninә toxun-
durdu:
– Sakit olun, senyora. Biz bura işlәmәyә gәlmişik.
Heç kimin dә әlindәn nәsә almaq fikrimiz yoxdu.
Senyora Olimpiya әllәrini qoşalayıb yalvarışla dedi:
– Mәni eşidin, burdan gedin. Repey öz ölәnlәrinin
goruna and içdi ki, camaatın icazәsi olmadan heç kim o
