Page 295 - Migel Delibes "Seçilmiş əsərləri"
P. 295
Dəfinə MİGEL DELİBES SEÇİLMİŞ ƏSƏRLƏRİ
Sonra arxaya yayxanıb başını söykәnәcәyә qoydu.
– Bir az yatmaq pis olmazdı.
Yumulu gözlәri iki zolağa çevrildi. Xeronimo cihaz-
lara tәrәf әyilib, bir dәnә dә şirni götürәrәk radionu açdı.
Musiqi sәslәndi.
– Mane olmur?
– Əksinә, yuxu gәtirir. Bәs sәni yuxu tutmaz?
– Qorxma. Artıq vәrdiş elәmişәm.
2
Zalda vur-tut on-on beş stol olsa da, sәsdәn, boş- 295
qabların cingiltisindәn danışmaq olmurdu. Xeronimo
dirsәyilә qapını saxlamışdı, tәәccüblü baxışları isә ye-
mәk yeyәnlәrin üzündә gәzişirdi. Pablitonu zalın üç
pillә hündür hissәsindә gördü; saçları hamar daranmış-
dı, lәzzәtlә gülümsәyirdi; yanındakı keçәl, yumrusifәt,
lırt bәdәnli kişi ayaqlarını aralı qoyub stulun qırağında
oturmuşdu, elә bil süfrәylә üzünü gizlәtmәk istәyirdi.
– Odur onlar, – Xeronimo bәrkdәn dedi.
Üç pillә qalxıb stola yaxınlaşdılar. Üzü gülәn Pablito
ayağa durub, sanki fil sümüyündәn yonulmuş әlini böy-
ründә oturan kişinin çiyninә qoydu.
– Lino, – gülümsәyәrәk dedi, – icazәnizlә, baş di-
rektorun kömәkçisini, dostlar üçün o, sadәcә Pakodu vә
mәnim madridli hәmkarım Xeronimonu sizә tәqdim
edim. – Keçәl kişi arakәsmәylә stola pәrçim olunmuş
stuldan әbәs yerә qalxmağa çalışdı. Pәrt halda ağır, iri
kәndçi әllәrini baş direktorun kömәkçisinә, sonra
Xeronimoya uzatdı. Pablito әlavә etdi: – Bu isә don Lino
Kuesta Baesdi, dәfinәni o tapıb.
Hamı oturdu. Don Lino yeni gәlәnlәrә ondan
hesabat istәyәcәklәrmiş kimi, ehtiyatla baxırdı. Arxaya
söykәnmiş Pablitonun brilyantin sürtülmüş qara saçla-
rının fonunda solğun görünәn üzündәn isә mәmnunluq
yağırdı.
Sonra arxaya yayxanıb başını söykәnәcәyә qoydu.
– Bir az yatmaq pis olmazdı.
Yumulu gözlәri iki zolağa çevrildi. Xeronimo cihaz-
lara tәrәf әyilib, bir dәnә dә şirni götürәrәk radionu açdı.
Musiqi sәslәndi.
– Mane olmur?
– Əksinә, yuxu gәtirir. Bәs sәni yuxu tutmaz?
– Qorxma. Artıq vәrdiş elәmişәm.
2
Zalda vur-tut on-on beş stol olsa da, sәsdәn, boş- 295
qabların cingiltisindәn danışmaq olmurdu. Xeronimo
dirsәyilә qapını saxlamışdı, tәәccüblü baxışları isә ye-
mәk yeyәnlәrin üzündә gәzişirdi. Pablitonu zalın üç
pillә hündür hissәsindә gördü; saçları hamar daranmış-
dı, lәzzәtlә gülümsәyirdi; yanındakı keçәl, yumrusifәt,
lırt bәdәnli kişi ayaqlarını aralı qoyub stulun qırağında
oturmuşdu, elә bil süfrәylә üzünü gizlәtmәk istәyirdi.
– Odur onlar, – Xeronimo bәrkdәn dedi.
Üç pillә qalxıb stola yaxınlaşdılar. Üzü gülәn Pablito
ayağa durub, sanki fil sümüyündәn yonulmuş әlini böy-
ründә oturan kişinin çiyninә qoydu.
– Lino, – gülümsәyәrәk dedi, – icazәnizlә, baş di-
rektorun kömәkçisini, dostlar üçün o, sadәcә Pakodu vә
mәnim madridli hәmkarım Xeronimonu sizә tәqdim
edim. – Keçәl kişi arakәsmәylә stola pәrçim olunmuş
stuldan әbәs yerә qalxmağa çalışdı. Pәrt halda ağır, iri
kәndçi әllәrini baş direktorun kömәkçisinә, sonra
Xeronimoya uzatdı. Pablito әlavә etdi: – Bu isә don Lino
Kuesta Baesdi, dәfinәni o tapıb.
Hamı oturdu. Don Lino yeni gәlәnlәrә ondan
hesabat istәyәcәklәrmiş kimi, ehtiyatla baxırdı. Arxaya
söykәnmiş Pablitonun brilyantin sürtülmüş qara saçla-
rının fonunda solğun görünәn üzündәn isә mәmnunluq
yağırdı.
