Page 267 - Migel Delibes "Seçilmiş əsərləri"
P. 267
tdan salınmış şahzadə
– Adam dәli olar e, düz bu uzunluqdaydı! MİGEL DELİBES SEÇİLMİŞ ƏSƏRLƏRİ
– Hәkim onu çıxartdı, – Kiko dedi.
Patefon guruldayırdı. Domi, qucağında Kristina içә- 267
ri girdi. Qızı döşәmәyә qoydu.
– Əzizim, di Kikoyla bir tvist oyna, – o dedi.
Qız hәvәssiz-hәvәssiz dalını oynatdı, Kiko isә sevin-
cәk ortaya düşdü; әllәrini oynadır, oturub-qalxır, ritmә
uyğun hәrәkәtlәr elәmәyә çalışırdı. Domi donquldandı:
– Elә qucağımdaca yatır, heç nәylә başını qatmaq
olmur.
Ana yel kimi otağa girәndә, hamı donub-qaldı.
– Nәdi, dәli olmusunuz? Bilmirsiniz, uşağa hәrәkәt
elәmәk olmaz? Kiko, dayan, oynama, mәnimlә qonaq
otağına gedәk, sәn sakitcә oturmalısan, bildin?
Kiko dinmәzcә onun arxasına düşdü, Xuan da onla-
ra qoşuldu. Qonaq otağına girәndә, Ana Kikoya bir yı-
ğın açıqca verib, lampanın altındakı stulda oturtdu.
– Onlara bax, – o dedi, – yatmağa gedәnә qәdәr
sakitcә oturarsan.
– Bu, kasıbların ayağıyla çәkdiyi açıqcalardı? – Xuan
soruşdu.
– Kasıbların da, varlıların da, – Ana dedi. – O adam-
lar ayağıyla çәkir ki, onların әllәri yoxdu, – deyib otaq-
dan çıxdı.
Kiko altdan-altdan qardaşına baxdı.
– Ayağıyla, Xuan, – tәkrar elәyib güldü.
Kiko bir-bir açıqcalara göz gәzdirirdi, Xuan da onun
başının üstündәn baxırdı. Kiko sonra açıqcaları qarışdır-
dı. Ensiz çay vә taxta körpü tәsvir olunmuş açıqca üst-
dә qaldı. Kikonun sifәti duruldu.
– Yadındadı, Xuan, – o dedi, – mәn necә çaya yıxıl-
dım, heç kim dә mәnә bir söz demәdi? Yadındadı?
– Aha, –Xuan cavab verdi.
Dal otaqdan tvistin, meddisonun, rokun ritmlәri
eşidilirdi. Xuan açıqcanı götürüb çevirdi.
– Mәn Mariloliyә mәktub yazacağam, – o dedi.
– Adam dәli olar e, düz bu uzunluqdaydı! MİGEL DELİBES SEÇİLMİŞ ƏSƏRLƏRİ
– Hәkim onu çıxartdı, – Kiko dedi.
Patefon guruldayırdı. Domi, qucağında Kristina içә- 267
ri girdi. Qızı döşәmәyә qoydu.
– Əzizim, di Kikoyla bir tvist oyna, – o dedi.
Qız hәvәssiz-hәvәssiz dalını oynatdı, Kiko isә sevin-
cәk ortaya düşdü; әllәrini oynadır, oturub-qalxır, ritmә
uyğun hәrәkәtlәr elәmәyә çalışırdı. Domi donquldandı:
– Elә qucağımdaca yatır, heç nәylә başını qatmaq
olmur.
Ana yel kimi otağa girәndә, hamı donub-qaldı.
– Nәdi, dәli olmusunuz? Bilmirsiniz, uşağa hәrәkәt
elәmәk olmaz? Kiko, dayan, oynama, mәnimlә qonaq
otağına gedәk, sәn sakitcә oturmalısan, bildin?
Kiko dinmәzcә onun arxasına düşdü, Xuan da onla-
ra qoşuldu. Qonaq otağına girәndә, Ana Kikoya bir yı-
ğın açıqca verib, lampanın altındakı stulda oturtdu.
– Onlara bax, – o dedi, – yatmağa gedәnә qәdәr
sakitcә oturarsan.
– Bu, kasıbların ayağıyla çәkdiyi açıqcalardı? – Xuan
soruşdu.
– Kasıbların da, varlıların da, – Ana dedi. – O adam-
lar ayağıyla çәkir ki, onların әllәri yoxdu, – deyib otaq-
dan çıxdı.
Kiko altdan-altdan qardaşına baxdı.
– Ayağıyla, Xuan, – tәkrar elәyib güldü.
Kiko bir-bir açıqcalara göz gәzdirirdi, Xuan da onun
başının üstündәn baxırdı. Kiko sonra açıqcaları qarışdır-
dı. Ensiz çay vә taxta körpü tәsvir olunmuş açıqca üst-
dә qaldı. Kikonun sifәti duruldu.
– Yadındadı, Xuan, – o dedi, – mәn necә çaya yıxıl-
dım, heç kim dә mәnә bir söz demәdi? Yadındadı?
– Aha, –Xuan cavab verdi.
Dal otaqdan tvistin, meddisonun, rokun ritmlәri
eşidilirdi. Xuan açıqcanı götürüb çevirdi.
– Mәn Mariloliyә mәktub yazacağam, – o dedi.