Page 260 - Migel Delibes "Seçilmiş əsərləri"
P. 260
– Qırmızı yandı, hә, Vito?
– Hә, oğlum, qırmızı yandı.
Adamlar әllәri cibindә, paltolarının yaxalığını qal-
dırıb, tәlәsik keçib gedirdilәr. Yanında beş yaşlarında oğ-
lan uşağı olan bir qadın onların yanında dayandı. Uşaq
bәrkdәn ağlayırdı.
– Anxelin, bax, gör nә qәşәng qızdı, – qadın dedi.
– Bu, oğlandı, – Vitora hirslәndi, – mәgәr görmür-
sәn?!
Qadın donquldana-donquldana uzaqlaşdı, Vitora
isә dedi:
– Bax, bu da Uvenseslao.
O, Kikonu maşına tәrәf apardı. Bu vaxt Ana da ev-
dәn çıxdı.
– Tez hәkimә, – Ana hirslә qapını çırpdı.
– Mәn mismar udmuşam, – Kiko dedi.
Uvenseslao başını azca geri döndәrdi:
260 – Sәn mismar udmusan?
Ana әsәbiydi:
– Niyә dayanmısınız?
– Qırmızı yanır, senyora.
Şabalıd satan qadın tindә oturmuşdu, o biri tindә
isә Xulianilyo jurnallarla, komikslәrlә dolu köşkündәy-
di. Kiko hәr bazar günü ondan plastmas oyuncaqlar
alırdı, bir az o yanda çolaq Saxsı öz tәkәrli arabasında
dilәnirdi; Kalye Mayorda adamlar Kevedo Teatrının
kassasının qarşısına yığışmışdılar, iri afişaya “Göyәrçin
bayramı axşamı” yazılmışdı. Yoldan ötәnlәrin ağzından
buğ çıxırdı, sanki hamısı siqaret çәkirdi; maşının içi hәr-
dәn işıqlanır, hәrdәn dә qaranlığa qәrq olurdu.
Hәkim ağ xalatını geyinib onları gözlәyirdi. Ana
ağladı.
Hәkim qayğıkeşliklә Ananın әlindәn tutdu.
– Sakit ol, sәfeh, – o dedi. – Heç nә olmaz. Keç içәri.
– Deyirsәn, qorxulu bir şey yoxdu?
– İndi baxarıq.
– Hә, oğlum, qırmızı yandı.
Adamlar әllәri cibindә, paltolarının yaxalığını qal-
dırıb, tәlәsik keçib gedirdilәr. Yanında beş yaşlarında oğ-
lan uşağı olan bir qadın onların yanında dayandı. Uşaq
bәrkdәn ağlayırdı.
– Anxelin, bax, gör nә qәşәng qızdı, – qadın dedi.
– Bu, oğlandı, – Vitora hirslәndi, – mәgәr görmür-
sәn?!
Qadın donquldana-donquldana uzaqlaşdı, Vitora
isә dedi:
– Bax, bu da Uvenseslao.
O, Kikonu maşına tәrәf apardı. Bu vaxt Ana da ev-
dәn çıxdı.
– Tez hәkimә, – Ana hirslә qapını çırpdı.
– Mәn mismar udmuşam, – Kiko dedi.
Uvenseslao başını azca geri döndәrdi:
260 – Sәn mismar udmusan?
Ana әsәbiydi:
– Niyә dayanmısınız?
– Qırmızı yanır, senyora.
Şabalıd satan qadın tindә oturmuşdu, o biri tindә
isә Xulianilyo jurnallarla, komikslәrlә dolu köşkündәy-
di. Kiko hәr bazar günü ondan plastmas oyuncaqlar
alırdı, bir az o yanda çolaq Saxsı öz tәkәrli arabasında
dilәnirdi; Kalye Mayorda adamlar Kevedo Teatrının
kassasının qarşısına yığışmışdılar, iri afişaya “Göyәrçin
bayramı axşamı” yazılmışdı. Yoldan ötәnlәrin ağzından
buğ çıxırdı, sanki hamısı siqaret çәkirdi; maşının içi hәr-
dәn işıqlanır, hәrdәn dә qaranlığa qәrq olurdu.
Hәkim ağ xalatını geyinib onları gözlәyirdi. Ana
ağladı.
Hәkim qayğıkeşliklә Ananın әlindәn tutdu.
– Sakit ol, sәfeh, – o dedi. – Heç nә olmaz. Keç içәri.
– Deyirsәn, qorxulu bir şey yoxdu?
– İndi baxarıq.
