Page 259 - Migel Delibes "Seçilmiş əsərləri"
P. 259
tdan salınmış şahzadə
sonra: – hә… hә… mismar… indicә, Kiko… xeyli iridi… MİGEL DELİBES SEÇİLMİŞ ƏSƏRLƏRİ
yox, paslı deyil… yaxşı görmәdim… hә… hә, hә, deyir
ki, sancır… mәn başımı itirmişәm, Emilio… yox, yox, o, 259
heç nә bilmir… indi? İki dәqiqә sonra… Sağ ol, Emilio,
hә, hә… bu saat… yaxşı, yaxşı… Sağ ol, Emilio.
O, dәstәyi asdı. Kiko üzündә xoşbәxt bir tәbәssüm
anasına baxırdı. Xuan ondan gözünü çәkmirdi vә Kiko
qardaşına tәrәf çevrilib dedi:
– Xuan, mәn mismar udmuşam.
– Bildik dә, – Xuan dedi.
Ana evdә vurnuxaraq deyirdi: “Xәz palto” vә bir
dәqiqә sonra: “Vitora, senyora zәng vur, qoy maşını yol-
lasın!” vә bir dәqiqә sonra: “Uşağın әllәrini, dizlәrini
yu!” vә bir dәqiqә sonra: “Bәrk sancır, oğlum?” vә tә-
lәsik yataq otağından vanna otağına, vanna otağından
mәtbәxә, mәtbәxdәn yataq otağına, yataq otağından
telefona qaçırdı. Vitora dedi:
– Senyora, maşını Uvenseslao gәtirәcәk, senyor gә-
lә bilmir, onun iclası var.
Domi Kikonun әllәrini vә dizlәrini yudu, әyninә da-
ma-dama palto geyindirib, başına qırmızı papaq qoyub,
qucağında Kristina otaqda gәzişirdi. Mәtbәxdә tranzis-
tor danışırdı: “Ana, bir gör ha, iki il bir evdә yaşamışıq,
heç nәdәn xәbәrimiz olmayıb!”, intәhası, daha ona heç
kim qulaq asmırdı. Vitoranın barmaqları quş caynağı
kimi әyilmişdi. Kiko ona baxa-baxa gülümsәdi:
– Vito, mәn mismar udmuşam.
Vitora әlinin arxasıyla qızarmış burnunu silib dedi:
– Allah bizi dәrd-baladan qorusun! – vә başını ya-
taq otağına tәrәf çevirib sәsini qaldırdı: – Senyora, mәn
onu aşağı aparıram.
– Yaxşı.
Ananın hәyәcanlı sәsi, az qala eşidilmәdi. Kiko küçә
qapısında dayanıb, maraqla motosikllәrin, maşınların
cәrgәsinә baxırdı vә hәr dәfә onlar dayananda Vitoya
deyirdi:
sonra: – hә… hә… mismar… indicә, Kiko… xeyli iridi… MİGEL DELİBES SEÇİLMİŞ ƏSƏRLƏRİ
yox, paslı deyil… yaxşı görmәdim… hә… hә, hә, deyir
ki, sancır… mәn başımı itirmişәm, Emilio… yox, yox, o, 259
heç nә bilmir… indi? İki dәqiqә sonra… Sağ ol, Emilio,
hә, hә… bu saat… yaxşı, yaxşı… Sağ ol, Emilio.
O, dәstәyi asdı. Kiko üzündә xoşbәxt bir tәbәssüm
anasına baxırdı. Xuan ondan gözünü çәkmirdi vә Kiko
qardaşına tәrәf çevrilib dedi:
– Xuan, mәn mismar udmuşam.
– Bildik dә, – Xuan dedi.
Ana evdә vurnuxaraq deyirdi: “Xәz palto” vә bir
dәqiqә sonra: “Vitora, senyora zәng vur, qoy maşını yol-
lasın!” vә bir dәqiqә sonra: “Uşağın әllәrini, dizlәrini
yu!” vә bir dәqiqә sonra: “Bәrk sancır, oğlum?” vә tә-
lәsik yataq otağından vanna otağına, vanna otağından
mәtbәxә, mәtbәxdәn yataq otağına, yataq otağından
telefona qaçırdı. Vitora dedi:
– Senyora, maşını Uvenseslao gәtirәcәk, senyor gә-
lә bilmir, onun iclası var.
Domi Kikonun әllәrini vә dizlәrini yudu, әyninә da-
ma-dama palto geyindirib, başına qırmızı papaq qoyub,
qucağında Kristina otaqda gәzişirdi. Mәtbәxdә tranzis-
tor danışırdı: “Ana, bir gör ha, iki il bir evdә yaşamışıq,
heç nәdәn xәbәrimiz olmayıb!”, intәhası, daha ona heç
kim qulaq asmırdı. Vitoranın barmaqları quş caynağı
kimi әyilmişdi. Kiko ona baxa-baxa gülümsәdi:
– Vito, mәn mismar udmuşam.
Vitora әlinin arxasıyla qızarmış burnunu silib dedi:
– Allah bizi dәrd-baladan qorusun! – vә başını ya-
taq otağına tәrәf çevirib sәsini qaldırdı: – Senyora, mәn
onu aşağı aparıram.
– Yaxşı.
Ananın hәyәcanlı sәsi, az qala eşidilmәdi. Kiko küçә
qapısında dayanıb, maraqla motosikllәrin, maşınların
cәrgәsinә baxırdı vә hәr dәfә onlar dayananda Vitoya
deyirdi:
