Page 250 - Migel Delibes "Seçilmiş əsərləri"

– Nә oldu?
– O gedib.
– Kim gedib?
– Femio, özgә kim olasıdı ki.
– Bu hәyasız mәnә bir kәlmә söz demәdәn gedib!
Ondan heç gözlәmәzdim! Sakitcә durub gedәsәn! Neçә
dәfә mәnә deyib: “Senyora Domi, siz mәnim üçün ana
kimisiniz”. Bu da sәnin üçün ana! – O, Xuana sarı әyil-
di. – Bәs Vito nә elәyir, oğlum?
– Ağlayır.
– Özgә nә gözlәyirdin?
– Mәn heç nә gözlәmirdim, Domi, – Xuan mızıldadı.
Domi Kristinanı ona verdi.
– Bir az qızı saxla, – o, işığı yandırıb otaqdan çıxdı.
Xuan stolun rәngbәrәng üz çәkilmiş kreslo ilә bir
künc әmәlә gәtirdiyini görüb, iki balaca hörmә stulu
götürәrәk onların üstünә qoydu.
– Bax, Kiko, – o dedi, – bu, “ La Kabanya” hәbsxanasıdı.
250 – Aha, – Kiko sevincәk razılaşdı.
Xuan qızı stolla kreslonun arasına qoydu.
– Biz qarovulçu olacağıq, Krissә “hәbsxanadadı”.
Kiko iri stulu yanıüstә yıxıb girişi bağladı. Sonra
stulun ayağının arasından “hәbsxanaya” keçdi.
– Ora başqa quldurlar girir, Xuan, – dedi.
– Yox, – Xuan etiraz elәdi, – necә keçmәyi ona gös-
tәrmә, yoxsa qaçacaq.
Kris “a-ta-ta-ta” elәyә-elәyә “dustaqxanadan” qar-
daşına baxıb gülümsәyirdi.
Xuan “hәbsxananın” yanında dizüstә oturdu, Kiko
isә boyür-başda sürünürdü. O, stula toxundu.
– Oy! – Kris dedi.
– Görürsәn, onu әzdin.
Kiko әyilib oturacağın çubuqları arasından qıza
baxdı.
– Kris! – o çağırdı. – Mәn sәni görürәm.
– A-ta-ta.
– Hәbsxanadasan, Kris?