Page 24 - Migel Delibes "Seçilmiş əsərləri"

heç nә soruşmadım. O, hәmişә bu әhvalatı әvvәlki kimi
danışmağa başlayırdı: “Atan ölәndә...” Bir dәfә
dözmәyib soruşdum: “Ana, bәs o, nәdәn ölüb?” Cavab
verdi: “İntihar elәyib”. Donub-qaldım, çünki bu fәlakәt
çoxdan mәni üzürdü. Anam köks ötürdü: “İyirmi il
qabaq bir sәhәr studiyada özünü güllә ilә vurdu. Davis-
ito buna dözmәdi. Evdәn qaçdı. O vaxtdan görmürәm”.

Bu yerdә susdum, Davisito, mәsәlәnin kökünә
getmәyә ürәk elәmәdim. Bir axşam ondan soruşdum:
“Atam qumar oynayırdı?” – “Onun elә dә pulu yoxuy-
du, nәylә oynayasıydı”, – anam dedi. – “Niyә mәn heç
nә bilmirdim?” – “Ah, mәnim әzizim, – anam cavab ver-
di, – sәnin vur-tut dörd yaşın var idi. Studiyanın qarşı-
sındakı meydançada oynayırdın, biz yuxarı qaçanda
ağladın. Güllә sәsindәn qorxmuşdun”. – “Bәs Davisito?” –
soruşdum. Anam cavab verdi: “O getdi. Dözmәdi”.

24 XIV

Robinetlә bağlı bu әhvalat başıma gәlәndә,
uşaqlıqda gördüyüm Fransanı yadıma salmağa çalışdım
vә öz-özümә dedim: “Çox ola bilәr ki, bizim әlaqәmiz
hәlә o vaxtdan başlayır”. Ancaq vur-tut baxımsız bağları
vә nәhәng ağacların budaqlarında oynayan dәlәlәri
xatırlayırdım. Hәrdәn yaddaşımı gücә salıb havanın
sakit vә şüşә kimi şәffaf olduğu boz dumana bürünmüş
boz şәhәri tutqun şәkildә görürdüm.

Yaddaşıma әzab verib o günlәri xatırlayanda bir
dәfә özümdәn soruşdum: “Bәlkә bunların hamısı mәnә
atamdan keçib?!” Biz başqalarının davamıyıq, Davisito,
bildiyimiz şeylәr heç dә öz-özünә yaranmayıb. Hamısı
bizә irsәn ötürülüb. Ona görә düşünmәyә başladım ki,
Robinetә olan hisslәrim mәnә atamdan keçib, atamdan
hәm dә iri ağız vә sәrt saçlar yadigar qalıb. Mәn fövqәl-
tәbii nәlәrәsә inanan adam deyilәm, Davisito, ancaq
mәnә elә gәlir ki, radiolokatorlara, televiziyaya baxma-