Page 222 - Migel Delibes "Seçilmiş əsərləri"

– Bax, Xuan, gör mәnim nәyim var.
– Nә böyük şeydi, düymәdi dә.
– Bu, düymә deyil, plastinkadı.
– Əlbәttә, plastinkadı.
– Hә, hә, plastinkadı.
Xuan kitab şkafına yaxınlaşıb, siyirtmәli qapısını
itәlәdi. Köhnә şeylәrin içindә eşәlәnәndә, birdәn qara
gözlәri parıldadı: әli, çaxmaqsız vә qoruyucusu olmayan
probkadan qayrılmış tüfәngә toxundu. Xuan onu çiy-
ninә qoydu, bir gözünü yumub, “tüfәngi” oyan-buyana
hәrlәyәrәk “ta-ta-ta” elәdi. Kiko qaşları düyünlәnmiş
halda arxadan ona yaxınlaşdı. O, düymәni cibinә qoydu
– Xuan? – o dedi.
– Nәdi?
– “Atdır” nә demәkdi?
– Atdır?
– Aha.
222 dı. Xuan başını çiyinlәrinә qısıb, alt dodağını irәli uzat-
– Bilmirәm, – o, boynuna aldı.
– Anam dedi ki, bu, günahdı.
Xuan bir az düşündü.
– Bәlkә duduş demәkdi.
– Duduş? Bәs duduş günahdı, Xuan?
– Hә, ona toxunmaq günahdı.
– Bәs qaşınanda? Mәn “piş” elәyәndә qaşınır.
– Deyә bilmәrәm, – Xuan cavab verdi. O, yenә
“tüfәngi” qaldırdı, qundağını çiyninә söykәyib qardaşını
nişan alaraq bir daraq boşaltdı.
– Mәn hinduyam? – Kiko soruşdu.
– Yox.
– Uzaq Qәrbin fәthidi?
– Yox. Bu, atamızın müharibәsidi.
Kiko qaçıb üz çәkilmiş kreslonun arxasında giz-
lәndi.
– Sәn pislәr dәstәsindәn olacaqsan, – Xuan dedi.