Page 192 - Migel Delibes "Seçilmiş əsərləri"

– Mәn saat taxmıram, – oğlan çılpaq bilәyini göstә-
rib, hәyasızcasına cavab verdi.

– Hә, taxmırsan? Dayan, mәn sahibinә deyәrәm,
dәrhal sәnә saat alar, onunku pas atmır.

Oğlan әlini belinә qoyub zarafatyana:
– Ey, – dedi, – yoxsa elә bilirsәn, kimisә Afrikaya
mәn yollamışam.
Bir an elә göründü ki, Vitora bu saat hirsindәn part-
layacaq. Oğlana lap yaxınlaşıb, әlini qaldıraraq fısıldadı:
– Ağzını yum, yoxsa sәnә elә bir şillә çәkәrәm ki,
ölәnә qәdәr yadından çıxmaz!
Oğlan zәrbәdәn qorunmaq üçün әlini üzünә tutdu,
ancaq Vitoranın dayandığını görüb, belini dikәldәrәk fit
çaldı:
– İşә düşmüşük, daha sözüm yoxdu.
Kris döşәmәdә oturub, qutunu qurdalayaraq
soğanlarla portağalları sıralayırdı, Kikoyla Xuan isә ten-
192 nis oyununda olduğu kimi, başlarını gah bu, gah o biri
rәqibә çevirәrәk söz atışmasını izlәyirdilәr. Vitora mal-
ları boşaldıb qırmızı qapaqlı pilәtәnin üstünә yığdı.
Santines onun әyri barmaqlarının necә cәld işlәdiyinә
baxırdı.
– Sәnin әllәrin… – o mızıldadı, – belә әllәr dә olur-
muş…
Vitora yenә ona hirslә baxdı:
– Mәnim әllәrimlә sәnin nә işin?
Oğlan çiyinlәrini çәkdi:
– Sәnin barmaqların әyridi, vәssalam.
– Sәni nә narahat elәyir?
– Heç nә.
– Onda mumla.
Kiko çәkinә-çәkinә Santinesә yaxınlaşıb, köynәyi-
nin әtәyindәn çәkdi.
– Bilirsәn, – dedi, – mәn bu gün yerimi islatmamı-
şam.