Page 190 - Migel Delibes "Seçilmiş əsərləri"
P. 190
– Mәnimdi, – Kiko cavab verdi.
– Ver dişlәyim.
– Vermirәm.
Qız sanki küçük kimi iy alıb sürünә-sürünә stolun
altından çıxdı vә zorla ayağa durdu. Kikonun sviterin-
dәn tutub aşağı dartdı.
– Ay-ay.
– Yox, – Kiko dedi, – yox, vermirәm.
– Di ver dişlәyim, – Xuan tәkrar elәdi.
– O, mәnimdi, – Kiko dedi.
Xuan әlini qısa şalvarının cibinә salıb çirkli neylon
kisә çıxartdı, ağzını açıb qırmızı karandaş qırığı, balaca
yazıpozan vә iki onsentimlik qәpik göstәrdi.
– Dişlәmәyә qoysan, karandaşı sәnә verәrәm, – de-
di.
Ancaq Kiko artıq şirnini sorurdu vә şәffaf kağızını
qopartmaq üçün hәrdәn ağzından çıxarırdı. Qardaşının
190 sviterindәn çәkmәkdәn yorulan Kris ağlamağa başladı.
– Yazıpozanı da üstündә verәrәm, – Xuan onu dilә
tutdu.
Kiko tәntәnәylә gülümsәdi; o, yenә şirnini bayraq
kimi başının üstünә qaldırıb, şirәli dodaqlarını yaladı.
– Bu, mәnim şirnimdi, – o, tәntәnәylә dedi. – Bunu
mәnә dükandakı senyor verib.
Xuan udquna-udquna qardaşına baxırdı; birdәn
Kikoya tәrәf atılıb, şirnini dişlәyәrәk tez dә ona qaytardı.
Şәffaf yastı disk buz parçası kimi çat-çat oldu, yanı qop-
muşdu, bunu görәn Kiko göz yaşları içindә hirslә Xuanı
tәpiklәdi. Qız da onun yanında dayanıb, koppuş әllәrini
şirniyә uzadaraq hönkürürdü. Bu yerdә qapı qәfildәn
taybatay açıldı, qırmızı-yaşıl xalat yel kimi mәtbәxә
cumdu vә acıqlı sәs eşidildi:
– Bu nә hay-küydü? Burda nә baş verir?
Krisin әli hәlә dә göydә qalmışdı, Kikoyla Xuan isә
bir-birlәrini günahlandırırdılar vә nәhayәt, qırmızı-yaşıl
güllәrin qolundan әl uzanıb şirnini aldı. Ana dedi:
– Ver dişlәyim.
– Vermirәm.
Qız sanki küçük kimi iy alıb sürünә-sürünә stolun
altından çıxdı vә zorla ayağa durdu. Kikonun sviterin-
dәn tutub aşağı dartdı.
– Ay-ay.
– Yox, – Kiko dedi, – yox, vermirәm.
– Di ver dişlәyim, – Xuan tәkrar elәdi.
– O, mәnimdi, – Kiko dedi.
Xuan әlini qısa şalvarının cibinә salıb çirkli neylon
kisә çıxartdı, ağzını açıb qırmızı karandaş qırığı, balaca
yazıpozan vә iki onsentimlik qәpik göstәrdi.
– Dişlәmәyә qoysan, karandaşı sәnә verәrәm, – de-
di.
Ancaq Kiko artıq şirnini sorurdu vә şәffaf kağızını
qopartmaq üçün hәrdәn ağzından çıxarırdı. Qardaşının
190 sviterindәn çәkmәkdәn yorulan Kris ağlamağa başladı.
– Yazıpozanı da üstündә verәrәm, – Xuan onu dilә
tutdu.
Kiko tәntәnәylә gülümsәdi; o, yenә şirnini bayraq
kimi başının üstünә qaldırıb, şirәli dodaqlarını yaladı.
– Bu, mәnim şirnimdi, – o, tәntәnәylә dedi. – Bunu
mәnә dükandakı senyor verib.
Xuan udquna-udquna qardaşına baxırdı; birdәn
Kikoya tәrәf atılıb, şirnini dişlәyәrәk tez dә ona qaytardı.
Şәffaf yastı disk buz parçası kimi çat-çat oldu, yanı qop-
muşdu, bunu görәn Kiko göz yaşları içindә hirslә Xuanı
tәpiklәdi. Qız da onun yanında dayanıb, koppuş әllәrini
şirniyә uzadaraq hönkürürdü. Bu yerdә qapı qәfildәn
taybatay açıldı, qırmızı-yaşıl xalat yel kimi mәtbәxә
cumdu vә acıqlı sәs eşidildi:
– Bu nә hay-küydü? Burda nә baş verir?
Krisin әli hәlә dә göydә qalmışdı, Kikoyla Xuan isә
bir-birlәrini günahlandırırdılar vә nәhayәt, qırmızı-yaşıl
güllәrin qolundan әl uzanıb şirnini aldı. Ana dedi:
