Page 14 - Migel Delibes "Seçilmiş əsərləri"
P. 14
o isә tәkcә elә bu boşboğazlığın, kefli olduğumu sübut
elәdiyini dedi. Dedim, sәfeh olmasın, sәs-küy salmasın,
o isә yataq otağına girib çarpayıya yıxılaraq hönkürdü.
Bir özün düşün, Davisito, onun yerindә biz
özümüzü necә aparardıq, axı әvvәllәr Aurita belә de-
yildi, tamam başqa cür idi, bankdan ayaqlarım donmuş
halda qayıdanda çәkәlәklәrim kürәnin yanında, isti
qәhvә stolun üstündә olurdu, yatmaq üçün yerimә
uzananda isә çiyinlәri sallanmasın deyә, – bundan zәh-
lәm gedir, – pencәyimi hardan asacağımı bilirdim. Elә
çıxmasın ki, indiki hәrәkәtinә görә hirslәnirәm, әksinә,
Auritaya yazığım gәlir, çünki bütün günü gah ürәyi
bulanır, gah halı xarab olur. Soruşuram: “Ağrıyırsan,
әzizim?”, onu istәdiyimdәn deyirәm, bu isә onu
әsәbilәşdirir: “Niyә hәmişә belә danışırsan, mәni әlә
salırsan?”
Bilirәm, Davisito, o, vur-tut adi bir qızdı, demirәm
14 gözәldi, küçәdә dönüb arxasınca boylandığımız
qızlardan deyil, ancaq sәni әmin elәyirәm ki, zorla duyu-
lan nәsә bir lәtafәti var, – onunla tanış olan kimi dәrhal
bunu hiss elәdim. Bu, mәnim hәyatımda әn başlıca
tәsadüflәrdәn biri olub.
VII
Tәsәvvür elә, kinoya növbәyә durmuşam, bir qız
yaxınlaşıb deyir: “Bağışlayın, mәnә dә bilet götürә
bilәrsiniz? Ancaq balkona olmasın”. Qızarıb bәrkdәn
cavab verdim: “Əlbәttә, bu nә sözdü!” Bu yerdә ağlıma
bәzi şeylәr gәldi. Fikirlәşdim ki, bәlkә özümә dә onunla
yanaşı yer götürüm, ancaq ucuz olsun deyә, әvvәlcә
balkona almağa hazırlaşmışdım. Bircә elә bu fikirdәn
hәyәcanlandım, işıqların keçmәyini gözlәdim ki,
hәyәcanımı hiss elәmәsin vә yarıqaranlıqda keçib
yanında oturdum; o, altdan-altdan mәnә baxdı,
mәnimsә ürәyimdәn sanki daş asılmışdı.
elәdiyini dedi. Dedim, sәfeh olmasın, sәs-küy salmasın,
o isә yataq otağına girib çarpayıya yıxılaraq hönkürdü.
Bir özün düşün, Davisito, onun yerindә biz
özümüzü necә aparardıq, axı әvvәllәr Aurita belә de-
yildi, tamam başqa cür idi, bankdan ayaqlarım donmuş
halda qayıdanda çәkәlәklәrim kürәnin yanında, isti
qәhvә stolun üstündә olurdu, yatmaq üçün yerimә
uzananda isә çiyinlәri sallanmasın deyә, – bundan zәh-
lәm gedir, – pencәyimi hardan asacağımı bilirdim. Elә
çıxmasın ki, indiki hәrәkәtinә görә hirslәnirәm, әksinә,
Auritaya yazığım gәlir, çünki bütün günü gah ürәyi
bulanır, gah halı xarab olur. Soruşuram: “Ağrıyırsan,
әzizim?”, onu istәdiyimdәn deyirәm, bu isә onu
әsәbilәşdirir: “Niyә hәmişә belә danışırsan, mәni әlә
salırsan?”
Bilirәm, Davisito, o, vur-tut adi bir qızdı, demirәm
14 gözәldi, küçәdә dönüb arxasınca boylandığımız
qızlardan deyil, ancaq sәni әmin elәyirәm ki, zorla duyu-
lan nәsә bir lәtafәti var, – onunla tanış olan kimi dәrhal
bunu hiss elәdim. Bu, mәnim hәyatımda әn başlıca
tәsadüflәrdәn biri olub.
VII
Tәsәvvür elә, kinoya növbәyә durmuşam, bir qız
yaxınlaşıb deyir: “Bağışlayın, mәnә dә bilet götürә
bilәrsiniz? Ancaq balkona olmasın”. Qızarıb bәrkdәn
cavab verdim: “Əlbәttә, bu nә sözdü!” Bu yerdә ağlıma
bәzi şeylәr gәldi. Fikirlәşdim ki, bәlkә özümә dә onunla
yanaşı yer götürüm, ancaq ucuz olsun deyә, әvvәlcә
balkona almağa hazırlaşmışdım. Bircә elә bu fikirdәn
hәyәcanlandım, işıqların keçmәyini gözlәdim ki,
hәyәcanımı hiss elәmәsin vә yarıqaranlıqda keçib
yanında oturdum; o, altdan-altdan mәnә baxdı,
mәnimsә ürәyimdәn sanki daş asılmışdı.
