Page 10 - Migel Delibes "Seçilmiş əsərləri"

onun “tәkrar” olduğunu bilirsәn vә bu yerdә başlayır-
san tәrәddüd elәmәyә: belә şeylә ilk dәfә üzlәşdiyinә
qәtiyyәn şübhә elәmәdәn hәmin sözü, ya hәmin şәkli
eynәn indiki kimi eşidib-gördüyün keçmiş hәyatın
olmayıb ki? Vә öz-özünә deyirsәn: “Bu, mәnim üçün heç
dә tәzә şey deyil”.

Boynuna al, Davisito, olub axı? Nә qәdәr baş
işlәtsәn dә, xeyri yoxdu, şübhәlәr içindә qalacaqsan.
Sonra unudursan, qurtarıb gedir. Sirrin açılmaması
qüssә yaradır vә sәn tәslim olursan. Bax belә, Davisito,
hәmin adamı görәndә buna oxşar, ancaq daha ağrılı,
daha hәyәcanlı hisslәr keçirdim, bu adama baxmaq ürәk
bulandırsa da, baxışlarımı ondan ayıra bilmirdim, elә bil
onun gözlәri mәni çәkirdi, ya iradәmi әlimdәn alıb
necәsә hipnoz elәyirdi.

IV

10 Barmen hәmin adama altdan-altdan baxaraq, zorla
gülümsәyirdi. Barmenin әynindә qoluna çaxır lәkәlәri
düşmüş әzik-üzük ağ pencәk varıydı, qara hamar saçları
isә brilyantindәn işıldayırdı.
Pәzәvәng sanki yarımçıq kәsilmiş söhbәtinә davam
elәyirdi:
– Bundan betәri ola bilmәz. Tabutun sürgüsünü axı
çöldәn qoyurlar, ayılıb ayağını qatlamaq istәyәndә,
qapağa dәyib әzilir, әvvәl-әvvәl bu zәrbәdәn yaranan
küt sәsin nә olduğunu özün dә başa düşmürsәn. Onda
fikirlәşirsәn: “Yaxşı, durub oturum”, oturanda – bum! –
alnın taxtaya dәyib şişir, görәndә ki, bir şey alınmır,
deyirsәn, yәqin, tamam ayılmamısan vә nә baş verdiyini
bilmәk üçün gözünü geniş açırsan, ancaq gözlәrin
ağrıyır, başlayırsan şübhәlәnmәyә ki, bәlkә gözlәrim
qapalıdı, axı hәr tәrәf qaranlıqdı, öz әlini, sinәni, heç
nәyi görmürsәn...
O susub, bir stәkan da içdi. Hәrәkәtlәri ağır olsa da,
içindәki güc hiss olunurdu, sәsi isә lәngәrliydi. Bur-