Page 63 - heynrix

İKİ ROMAN ... VƏ BİRCƏ KƏLMƏ DƏ DEMƏDİ

Gördüm ki, qırmızı geymiş yepiskop mehrabın yaxınlığında
dayanıb. Onu gördüyüm anda səsini də eşitdim. Uca, aydın
səsi mikrofonlardan vağzala yayılırdı.

Yepiskopun dualarına çox qulaq asmışam, həmişə də
darıxmışam. Üstəlik də, bu dünyada mənimçün darıxmaqdan
betər heç nə yoxdur. Ancaq indi keşişin səsini mikrofondan
eşidəndə indiyəcən axtardığımı – ona yaraşan sözü tapdım.
Heç demə, sadə bir söz imiş, lap dilimin ucundaymış, indi
sürüşüb düşdü. Yepiskop səsinə ləhcə qatıb populyarlaşmağı
xoşlayırdı, ancaq yenə də populyar deyildi. Moizələrində
işlətdiyi sözləri də dini kitablardan götürürdü və onlar da qırx
ildir hiss olunmadan, özü də ara vermədən mənasını itirirdi.
İbarəyə çevrilmiş həmin sözlər həqiqətin yarısını ifadə edirdi.
Həqiqət isə heç vaxt cansıxıcı olmur, yəqin, yepiskop öz
“istedadı” ilə onu cansıxıcı eləmişdi.

... Uca Tanrını həmişə yanımızda hiss edək, 63
Ona qəlbimizdə uca bir qala quraq...

Bir neçə dəqiqə kimsəsiz vağzal tərəfdən gələn bu səsə
qulaq asdım, eyni zamanda mikrofonun arxasında dayanaraq
səsinə zorla hiss olunacaq dərəcədə ləhcə ahəngi qatan
qırmızı geyimli kişiyə baxdım və qəflətən neçə illərdir
axtardığım, ancaq çox adi olduğu üçün yadıma düşməyən sözü
tapdım: yepiskop səfeh idi. Baxışlarım ağ önlüyünü nigaran‐
lıqla sinəsinə qədər burub qaldıran, sonra da geri buraxan
qızın dayandığı, qadının skamyada oturub şüşə qabdan uşağa
yemək verdiyi perronu dolanıb geri qayıtdı, kərpic hasarın
bozarmış naxışları, kirli‐pasaqlı pəncərəaltının üzərində
gəzişdi. Pəncərəni bağladım, çarpayıya uzanıb siqaret yan‐
dırdım.

Artıq heç nə eşitmirdim, binaya sakitlik çökmüşdü.
Otağın divarlarına çəkilən qırmızımtıl kağızın üstündəki yaşıl
rəngli ürək təsvirləri soluxmuşdu, sanki kimsə ora karandaşla
solğun, heç nəyə oxşamayan cızıqlar çəkmişdi. Çilçırağı bütün