Page 41 - heynrix
P. 41
İ ROMAN
saniyəliyə öz sifətimə baxıram: almacıq sümüklərim bir az irəli ... VƏ BİRCƏ KƏLMƏ DƏ DEMƏDİ
çıxıb, çünki arıqlamağa başlayıram, solğun çöhrəmin dərisi sarı
rəngə çalır və fikirləşirəm ki, bəlkə, bu gün dodağıma çəkdiyim 41
boyanın rəngini dəyişəm, açıq‐qırmızı rəng vuram.
Heç bilmirəm, indiyədək neçə min dəfə gördüyüm işi
təzədən təkrarlayıram. O tərəfə baxmadan bilirəm ki, vedrə
dolub, suyu kəsirəm, hər iki əlimlə yuxarı tərəfindən yapı‐
şıram, qol əzələlərimin necə gərildiyini hiss edirəm və ağır da
olsa, bir təkanla vedrəni götürüb döşəməyə qoyuram.
Taxta‐tuxta ilə arakəsmələdiyimiz, balaca kabinəyə
oxşayan otağın qapısını dinşəyirəm ki, Fransın hələ də yat‐
dığına əmin olum.
Sonra mübarizəyə – zibillə döyüşə atılıram. Öhdəsindən
gələcəyimə necə ümid etdiyimi özüm də bilmirəm. Ancaq işə
başlamağı bir az da uzadıram, güzgüyə baxmadan saçlarımı
darayıram, səhər yeməyindən sonra stolun üstündə qalmış
qabları yığışdırıram, yarımçıq söndürüb mətbəxdəki dolabda
dua kitabı ilə qəhvə qabının arasına qoyduğum siqareti təzə‐
dən yandırıram.
Qonşularım oyanıb. Nazik divardan qazın fışıltısını,
istehzalı gülüşləri, zəhləm gedən səsləri aydınca eşidirəm.
Deyəsən, kişi hələ yataqdan durmayıb, donqultusunu başa
düşmürəm, yalnız üzünü biz tərəfə çevirəndə nə dediyini
anlayıram: “... Keçən bazar səkkiz əsl... Pul olanda çoxlu saqqız
alarıq...”
Sonra, deyəsən, kinoların proqramını oxuyur, çünki
qəflətən arvadın səsini eşidirəm: “Hə, buna gedək...”
Deməli, çıxıb kinoya gedəcəklər, sonra da pivəxanaya...
Yavaş‐yavaş peşman olmağa başlayıram ki, Fredlə görüşməyə
söz vermişəm, bu axşam sakitlik olacaq... Ən azı böyrümüzdəki
qonşularda... Ancaq Fred, yəqin, indi şəhərdə pul, otaq axtarır,
bizim bu görüşü təxirə salmaq olmaz. Və siqaretim qurtarır...
Hər dəfə dolabı yana çəkəndə divardan qopan suvaq
qırıntıları üstümə gəlir, xırda, quru əhəng parçaları döşəməyə
tökülür. Bəzən oradan iri parça qopur, o dəqiqə də qırıq‐qırıq
olub içəri səpələnir. Dolabı tərpədən kimi arxasından toz
saniyəliyə öz sifətimə baxıram: almacıq sümüklərim bir az irəli ... VƏ BİRCƏ KƏLMƏ DƏ DEMƏDİ
çıxıb, çünki arıqlamağa başlayıram, solğun çöhrəmin dərisi sarı
rəngə çalır və fikirləşirəm ki, bəlkə, bu gün dodağıma çəkdiyim 41
boyanın rəngini dəyişəm, açıq‐qırmızı rəng vuram.
Heç bilmirəm, indiyədək neçə min dəfə gördüyüm işi
təzədən təkrarlayıram. O tərəfə baxmadan bilirəm ki, vedrə
dolub, suyu kəsirəm, hər iki əlimlə yuxarı tərəfindən yapı‐
şıram, qol əzələlərimin necə gərildiyini hiss edirəm və ağır da
olsa, bir təkanla vedrəni götürüb döşəməyə qoyuram.
Taxta‐tuxta ilə arakəsmələdiyimiz, balaca kabinəyə
oxşayan otağın qapısını dinşəyirəm ki, Fransın hələ də yat‐
dığına əmin olum.
Sonra mübarizəyə – zibillə döyüşə atılıram. Öhdəsindən
gələcəyimə necə ümid etdiyimi özüm də bilmirəm. Ancaq işə
başlamağı bir az da uzadıram, güzgüyə baxmadan saçlarımı
darayıram, səhər yeməyindən sonra stolun üstündə qalmış
qabları yığışdırıram, yarımçıq söndürüb mətbəxdəki dolabda
dua kitabı ilə qəhvə qabının arasına qoyduğum siqareti təzə‐
dən yandırıram.
Qonşularım oyanıb. Nazik divardan qazın fışıltısını,
istehzalı gülüşləri, zəhləm gedən səsləri aydınca eşidirəm.
Deyəsən, kişi hələ yataqdan durmayıb, donqultusunu başa
düşmürəm, yalnız üzünü biz tərəfə çevirəndə nə dediyini
anlayıram: “... Keçən bazar səkkiz əsl... Pul olanda çoxlu saqqız
alarıq...”
Sonra, deyəsən, kinoların proqramını oxuyur, çünki
qəflətən arvadın səsini eşidirəm: “Hə, buna gedək...”
Deməli, çıxıb kinoya gedəcəklər, sonra da pivəxanaya...
Yavaş‐yavaş peşman olmağa başlayıram ki, Fredlə görüşməyə
söz vermişəm, bu axşam sakitlik olacaq... Ən azı böyrümüzdəki
qonşularda... Ancaq Fred, yəqin, indi şəhərdə pul, otaq axtarır,
bizim bu görüşü təxirə salmaq olmaz. Və siqaretim qurtarır...
Hər dəfə dolabı yana çəkəndə divardan qopan suvaq
qırıntıları üstümə gəlir, xırda, quru əhəng parçaları döşəməyə
tökülür. Bəzən oradan iri parça qopur, o dəqiqə də qırıq‐qırıq
olub içəri səpələnir. Dolabı tərpədən kimi arxasından toz
