Page 36 - heynrix
P. 36
HAYNRİX BÖLL
Bayırdan parkı tərk edən tramvay təkərlərinin xırçıltısı
eşidilir, çirkli ağ vaqonlar ilan kimi sürünə‐sürünə pəncərənin
önündən keçir, dayanır, təzədən tərpənir, müxtəlif tərəflərə
dönür, xırçıltı səslərinin yeri dəyişir, tükcə kimi çözələnib
gedirdi...
Qəhvəbişirən maşının içindəki su zümzümə ilə qaynayır,
oğlan da ucunda bircə qat qırmızımtıl şirni qalmış çubuğu
sorurdu.
– Qəhvə? – Qız piştaxtanın arxasından soruşdu. – Qəhvə
istəyirsiniz?
– Bəli, lütfən... – tələsik dilləndim. Deyəsən, səsimin to‐
nundan nəsə hiss elədi, fincanı nəlbəkinin üstünə qoyub
maşına tərəf itələyəndə qəşəng sakit sifətini mənə tərəf
döndərib gülümsədi. Sonra ehtiyatla qəhvə qabının qapağını
açdı, qaşıq götürəndə üyüdülmüş qəhvənin xoş ətri məni
vurdu. O, bir anlığa tərəddüd edərək soruşdu:
– Neçə? Neçə fincan?
36 Tez cibimdəki pulları çıxarıb əsginasları sığalladım,
qəpikləri ayırdım, ciblərimi bir də yoxladım, sonra hamısını bir
yerdə sayıb dedim:
– Üç... Üç fincan...
– Deməli, üç fincan, – qız yenə gülümsəyib əlavə etdi: –
Onda balaca qəhvədanda verərəm. Ucuz düşər.
Gördüm ki, qəhvəbişirənin nikelli siyirməsinə dörd dolu
çay qaşığı qəhvə tozu tökdü, onu yerinə itələdi, kranın
altındakı fincanı götürüb yerinə qəhvədan qoydu, sakitcə
kranları burdu, əvvəlcə fışıltı, sonra poqqultu eşidildi, buxar
qalxdı və nəhayət, tünd‐qəhvəyi rəngli maye qəhvədana
damcıladı. Ürəyim yavaşca döyünməyə başladı.
Bəzən əcəl, adamın bu dünyadan o biri dünyaya köçdüyü
an barədə düşünürəm, həmin saniyələrdə mənə bu dünyadan
nə qalacağını təsəvvürümə gətirirəm: arvadımın solğun sifəti,
tövbə hücrəsindəki keşişin ağarmış qulağı, liturgiyanın xoş
ahənginə bələnmiş alaqaranlıq kilsələrdə bir neçə sakit dini
ayin, uşaqlarımın çəhrayı, isti dəriləri, damarlarımda dövr
edən şnaps və bir də səhər yeməkləri. Özü də bir neçəsi... Və
Bayırdan parkı tərk edən tramvay təkərlərinin xırçıltısı
eşidilir, çirkli ağ vaqonlar ilan kimi sürünə‐sürünə pəncərənin
önündən keçir, dayanır, təzədən tərpənir, müxtəlif tərəflərə
dönür, xırçıltı səslərinin yeri dəyişir, tükcə kimi çözələnib
gedirdi...
Qəhvəbişirən maşının içindəki su zümzümə ilə qaynayır,
oğlan da ucunda bircə qat qırmızımtıl şirni qalmış çubuğu
sorurdu.
– Qəhvə? – Qız piştaxtanın arxasından soruşdu. – Qəhvə
istəyirsiniz?
– Bəli, lütfən... – tələsik dilləndim. Deyəsən, səsimin to‐
nundan nəsə hiss elədi, fincanı nəlbəkinin üstünə qoyub
maşına tərəf itələyəndə qəşəng sakit sifətini mənə tərəf
döndərib gülümsədi. Sonra ehtiyatla qəhvə qabının qapağını
açdı, qaşıq götürəndə üyüdülmüş qəhvənin xoş ətri məni
vurdu. O, bir anlığa tərəddüd edərək soruşdu:
– Neçə? Neçə fincan?
36 Tez cibimdəki pulları çıxarıb əsginasları sığalladım,
qəpikləri ayırdım, ciblərimi bir də yoxladım, sonra hamısını bir
yerdə sayıb dedim:
– Üç... Üç fincan...
– Deməli, üç fincan, – qız yenə gülümsəyib əlavə etdi: –
Onda balaca qəhvədanda verərəm. Ucuz düşər.
Gördüm ki, qəhvəbişirənin nikelli siyirməsinə dörd dolu
çay qaşığı qəhvə tozu tökdü, onu yerinə itələdi, kranın
altındakı fincanı götürüb yerinə qəhvədan qoydu, sakitcə
kranları burdu, əvvəlcə fışıltı, sonra poqqultu eşidildi, buxar
qalxdı və nəhayət, tünd‐qəhvəyi rəngli maye qəhvədana
damcıladı. Ürəyim yavaşca döyünməyə başladı.
Bəzən əcəl, adamın bu dünyadan o biri dünyaya köçdüyü
an barədə düşünürəm, həmin saniyələrdə mənə bu dünyadan
nə qalacağını təsəvvürümə gətirirəm: arvadımın solğun sifəti,
tövbə hücrəsindəki keşişin ağarmış qulağı, liturgiyanın xoş
ahənginə bələnmiş alaqaranlıq kilsələrdə bir neçə sakit dini
ayin, uşaqlarımın çəhrayı, isti dəriləri, damarlarımda dövr
edən şnaps və bir də səhər yeməkləri. Özü də bir neçəsi... Və
