Page 297 - heynrix
P. 297
İ ROMAN
qaldı, ağlayam. İncisə də, götürdü. Dedim ki, bizə gəlsin, necə BİR TƏLXƏYİN DÜŞÜNCƏLƏRİ
məşq etdiyimə tamaşa eləsin. O, məni poçtun yanındakı tram‐
vay dayanacağına qədər ötürdü. Meydandakı taksinin boş 297
olduğunu görəndə ona tərəf qaçdım, qapını açıb oturdum,
bundan sonra dönüb Edqarın karıxmış, avazımış enli, incik
sifətinə baxdım. İlk dəfə idi ki, taksiyə minirdim. Həmin axşam
taksiyə minməyə bircə adamın haqqı çatırdı ki, o da mən idim.
Tramvayda oturub Kölnün bu başından o başına getməyə,
Mariya ilə görüşməyi bir saat da gecikdirməyə səbrim
çatmazdı. Taksinin sayğacı təxminən səkkiz mark yazdı.
Sürücüyə əlli pfenniq də çaypulu verib pilləkənlə yuxarı
yüyürdüm. Mariya ağlaya‐ağlaya boynumu qucaqladı. Elə mən
də ağladım. İkimiz də çox qorxmuşduq, ayrılıq əbədiyyət
qədər uzun çəkmişdi və özümüzü o qədər itirmişdik ki,
öpüşməyi də unutmuşduq, yalnız: “Heç vaxt, heç vaxt
ayrılmayacağıq”, – deyə pıçıldaşırdıq. Mariya astadan dedi:
“Bizi yalnız ölüm ayıracaq!” Sonra da, özünün dediyi kimi,
“hazırlıq işləri”nə başladı, üzünə pudra yaxıb, dodaqlarını
boyadı və Venkolştrassedəki meyxanalardan birinə gedib,
hərəyə iki pay qulyaş yedik, axırda da bir şüşə qırmızı şərab
alıb evə qayıtdıq.
Həmin gün taksiyə mindiyimi Edqar mənə heç vaxt
bağışlamadı. Sonralar tez‐tez görüşürdük. Hətta Mariya uşaq
salanda bizə yenə kömək elədi, pul verdi. Düzdür, taksi
məsələsini heç vaxt dilə gətirmədi, ancaq ürəyində nəsə bir
tıqqıltı qaldı. Həmin tıqqıltı bu günə qədər də qalıb...
***
– İlahi! – atam ucadan, indiyəcən ondan eşitmədiyim bir
səslə dilləndi. – Aydın danış, gözlərini də aç! Daha mənə kələk
gələ bilməzsən.
Gözlərimi açıb onun üzünə baxdım. Atam hirslənmişdi.
– Məgər danışırdım?
– Hə, – dedi, – öz‐özünə nəsə mızıldayırdın, ancaq
“lənətə gəlmiş milyonlar”dan başqa heç nə anlaya bilmədim.
– Əslində, yalnız bunu başa düşə bilərsən. Daha doğrusu,
başa düşməlisən.
qaldı, ağlayam. İncisə də, götürdü. Dedim ki, bizə gəlsin, necə BİR TƏLXƏYİN DÜŞÜNCƏLƏRİ
məşq etdiyimə tamaşa eləsin. O, məni poçtun yanındakı tram‐
vay dayanacağına qədər ötürdü. Meydandakı taksinin boş 297
olduğunu görəndə ona tərəf qaçdım, qapını açıb oturdum,
bundan sonra dönüb Edqarın karıxmış, avazımış enli, incik
sifətinə baxdım. İlk dəfə idi ki, taksiyə minirdim. Həmin axşam
taksiyə minməyə bircə adamın haqqı çatırdı ki, o da mən idim.
Tramvayda oturub Kölnün bu başından o başına getməyə,
Mariya ilə görüşməyi bir saat da gecikdirməyə səbrim
çatmazdı. Taksinin sayğacı təxminən səkkiz mark yazdı.
Sürücüyə əlli pfenniq də çaypulu verib pilləkənlə yuxarı
yüyürdüm. Mariya ağlaya‐ağlaya boynumu qucaqladı. Elə mən
də ağladım. İkimiz də çox qorxmuşduq, ayrılıq əbədiyyət
qədər uzun çəkmişdi və özümüzü o qədər itirmişdik ki,
öpüşməyi də unutmuşduq, yalnız: “Heç vaxt, heç vaxt
ayrılmayacağıq”, – deyə pıçıldaşırdıq. Mariya astadan dedi:
“Bizi yalnız ölüm ayıracaq!” Sonra da, özünün dediyi kimi,
“hazırlıq işləri”nə başladı, üzünə pudra yaxıb, dodaqlarını
boyadı və Venkolştrassedəki meyxanalardan birinə gedib,
hərəyə iki pay qulyaş yedik, axırda da bir şüşə qırmızı şərab
alıb evə qayıtdıq.
Həmin gün taksiyə mindiyimi Edqar mənə heç vaxt
bağışlamadı. Sonralar tez‐tez görüşürdük. Hətta Mariya uşaq
salanda bizə yenə kömək elədi, pul verdi. Düzdür, taksi
məsələsini heç vaxt dilə gətirmədi, ancaq ürəyində nəsə bir
tıqqıltı qaldı. Həmin tıqqıltı bu günə qədər də qalıb...
***
– İlahi! – atam ucadan, indiyəcən ondan eşitmədiyim bir
səslə dilləndi. – Aydın danış, gözlərini də aç! Daha mənə kələk
gələ bilməzsən.
Gözlərimi açıb onun üzünə baxdım. Atam hirslənmişdi.
– Məgər danışırdım?
– Hə, – dedi, – öz‐özünə nəsə mızıldayırdın, ancaq
“lənətə gəlmiş milyonlar”dan başqa heç nə anlaya bilmədim.
– Əslində, yalnız bunu başa düşə bilərsən. Daha doğrusu,
başa düşməlisən.
