Page 289 - heynrix
P. 289
İ ROMAN
Ancaq bu dəfə baxışlarını döşəməyə dikməklə kifayətlənib BİR TƏLXƏYİN DÜŞÜNCƏLƏRİ
dedi:
289
– Məndən olsaydı, Qenneholmun təklif etdiyi bu
mötəbər yolu seçərdin. Gələcəyi dəqiq bilinməyən bir iş üçün
pul xərcləmək mənim üçün çətindir. Bəs özün pul yığma‐
mısan? Mən bilən, bu neçə ildə pis qazanmamısan.
– Bircə pfenniq də yığmamışam, – dedim. – İndi bircə
mark pulum qalıb.
Onu cibimdən çıxarıb atama göstərdim. Əyilərək pula elə
diqqətlə baxdı ki, sanki qeyri‐adi bir həşərata baxırdı.
– Sənə heç cür inana bilmirəm. Hər halda, belə bədxərc
olmamalı idin. Yaxşı, sənə ayda nə qədər pul lazım olacaq?
Hesablamısan?
Ürəyim şiddətlə döyündü. Heç inanmazdım ki, atam
mənə qeyd‐şərtsiz kömək eləyəcək. Fikrə getdim. Gərək elə
bir məbləğ deyəydim ki, nə az olaydı, nə də çox. Ancaq eyni
zamanda da mənə bəs edəydi. Lakin nə qədər lazım olduğunu
bilmirdim. İşıq pulu, telefon pulu... Hələ birtəhər dolanmaq
da lazımdı... Həyəcandan tərlədim.
– Hər şeydən əvvəl mənə qalın rezin həsir lazımdır. Bu
otaq boyda. Uzunu yeddi, eni beş metr. Bunu Reyndəki şin
zavodlarınızın birindən ucuz qiymətə ala bilərsən.
– Düzələr, – atam gülümsədi. – Hətta bunu sənə pay kimi
də verə bilərəm. Eni beş, uzunu yeddi metr... Ancaq, Qen‐
neholmun fikrincə, akrobatika ilə məşğul olmaq sənə yaraş‐
maz.
– Mən o səviyyəyə enmərəm, papa. Bu həsirdən əlavə,
mənə ayda min mark lazım olacaq.
– Min mark?! – o ayağa durdu. Doğrudan da, qorxmuş‐
du, dodaqları əsirdi.
– Yaxşı, bəs sənin fikrin nədir? – soruşdum.
Onun nə qədər pulu olduğunu, doğrudan da, bilmirdim.
Mənim hesabıma görə, ayda min mark il ərzində on iki
min eləyirdi, bu da onu kasıb salmazdı. Atam, həqiqətən, mil‐
yonçu idi. Bunu mənə Mariyanın atası demişdi, hətta bir dəfə
Ancaq bu dəfə baxışlarını döşəməyə dikməklə kifayətlənib BİR TƏLXƏYİN DÜŞÜNCƏLƏRİ
dedi:
289
– Məndən olsaydı, Qenneholmun təklif etdiyi bu
mötəbər yolu seçərdin. Gələcəyi dəqiq bilinməyən bir iş üçün
pul xərcləmək mənim üçün çətindir. Bəs özün pul yığma‐
mısan? Mən bilən, bu neçə ildə pis qazanmamısan.
– Bircə pfenniq də yığmamışam, – dedim. – İndi bircə
mark pulum qalıb.
Onu cibimdən çıxarıb atama göstərdim. Əyilərək pula elə
diqqətlə baxdı ki, sanki qeyri‐adi bir həşərata baxırdı.
– Sənə heç cür inana bilmirəm. Hər halda, belə bədxərc
olmamalı idin. Yaxşı, sənə ayda nə qədər pul lazım olacaq?
Hesablamısan?
Ürəyim şiddətlə döyündü. Heç inanmazdım ki, atam
mənə qeyd‐şərtsiz kömək eləyəcək. Fikrə getdim. Gərək elə
bir məbləğ deyəydim ki, nə az olaydı, nə də çox. Ancaq eyni
zamanda da mənə bəs edəydi. Lakin nə qədər lazım olduğunu
bilmirdim. İşıq pulu, telefon pulu... Hələ birtəhər dolanmaq
da lazımdı... Həyəcandan tərlədim.
– Hər şeydən əvvəl mənə qalın rezin həsir lazımdır. Bu
otaq boyda. Uzunu yeddi, eni beş metr. Bunu Reyndəki şin
zavodlarınızın birindən ucuz qiymətə ala bilərsən.
– Düzələr, – atam gülümsədi. – Hətta bunu sənə pay kimi
də verə bilərəm. Eni beş, uzunu yeddi metr... Ancaq, Qen‐
neholmun fikrincə, akrobatika ilə məşğul olmaq sənə yaraş‐
maz.
– Mən o səviyyəyə enmərəm, papa. Bu həsirdən əlavə,
mənə ayda min mark lazım olacaq.
– Min mark?! – o ayağa durdu. Doğrudan da, qorxmuş‐
du, dodaqları əsirdi.
– Yaxşı, bəs sənin fikrin nədir? – soruşdum.
Onun nə qədər pulu olduğunu, doğrudan da, bilmirdim.
Mənim hesabıma görə, ayda min mark il ərzində on iki
min eləyirdi, bu da onu kasıb salmazdı. Atam, həqiqətən, mil‐
yonçu idi. Bunu mənə Mariyanın atası demişdi, hətta bir dəfə
