Page 205 - heynrix
P. 205
İ ROMAN
müəssisələrin nömrəsini soruşdum, dedim ki, kitabçada “dini BİR TƏLXƏYİN DÜŞÜNCƏLƏRİ
seminariyalar” axtarmışam, ancaq tapa bilməmişəm. Qız
güldü: 205
– Həmin “müəssisələr”in adı – bu sözü çox incə bir kinayə
ilə tələffüz etdi – pansiondur.
Və hər ikisinin nömrəsini verdi.
Qızın səsi məni bir az sakitləşdirdi. Bu, hər cür naz‐
qəmzədən, saxta incəlikdən uzaq olan təbii Reyn ləhcəsi idi.
Hətta telefonla Karl Emonda teleqram da göndərdim.
Heç bilmirəm, ziyalı kimi görünmək istəyənlər niyə Bonna
nifrət etməyi özlərinə borc bilirlər. Bonnun həmişə özünə‐
məxsus gözəlliyi olub. Özü də yuxulu gözəllik... Axı bəzi qa‐
dınların da yuxulu görünməsi onlara xüsusi gözəllik verir...
Əlbəttə, Bonnun gözəlliyini şişirtmək olmaz. Ancaq bəziləri
onu şişirdir. Şişirtmə tərif yaraşmayan şəhəri təsvir etmək də
çətin olur, hər dəfə özünəməxsus bir əlaməti üzə çıxır. Uşaq
da bilir ki, Bonnun havası təqaüdə çıxmış qocaların havasıdır.
Bu havanın təzyiqi ilə qan təzyiqi arasında nəsə bir əlaqə var.
Bonna bircə şey yaraşmır ki, o da sakinlərinin mənasız yerə
əsəbiləşməsi, özlərini nədənsə qorumağa çalışmasıdır.
Evimizdə nazirlik işçilərilə, deputatlarla, generallarla söhbət
etmək imkanım çox olub (anamın ziyafətlər təşkil etməkdən
xoşu gəlirdi) və hamısını da həmişə əsəbi vəziyyətdə gör‐
müşəm. Bəzən də lap ağlamaq dərəcəsinə gələ‐gələ özlərini
nədənsə, kimdənsə müdafiə edirdilər. Bonndan söhbət
düşəndə iztirab dolu kinayə ilə gülümsəyirdilər. Niyə belə
əzilib‐büzüldüklərinin mənasını anlaya bilmirdim. Əgər bütün
gözəlliyi yalnız yuxulu görünməkdən ibarət olan bir qadın
qəflətən ortaya çıxıb burcuda‐burcuda kankan oynamağa
başlayırsa, deməli, ona dopinq veriblər. Ancaq bütün şəhərə
dopinq vermək olmazdı. Əlbəttə, yaşı keçmiş mehriban bir
xala kiməsə kofta toxumağı, əl yaylığının qırağına naxış
vurmağı, şərab içmək üçün masaya hansı qədəhi qoymağı
öyrədə bilər. Ancaq ona demək olmaz ki, homoseksualizm
haqqında ikisaatlıq, sanballı bir məruzə oxusun və ya Bonnda
müəssisələrin nömrəsini soruşdum, dedim ki, kitabçada “dini BİR TƏLXƏYİN DÜŞÜNCƏLƏRİ
seminariyalar” axtarmışam, ancaq tapa bilməmişəm. Qız
güldü: 205
– Həmin “müəssisələr”in adı – bu sözü çox incə bir kinayə
ilə tələffüz etdi – pansiondur.
Və hər ikisinin nömrəsini verdi.
Qızın səsi məni bir az sakitləşdirdi. Bu, hər cür naz‐
qəmzədən, saxta incəlikdən uzaq olan təbii Reyn ləhcəsi idi.
Hətta telefonla Karl Emonda teleqram da göndərdim.
Heç bilmirəm, ziyalı kimi görünmək istəyənlər niyə Bonna
nifrət etməyi özlərinə borc bilirlər. Bonnun həmişə özünə‐
məxsus gözəlliyi olub. Özü də yuxulu gözəllik... Axı bəzi qa‐
dınların da yuxulu görünməsi onlara xüsusi gözəllik verir...
Əlbəttə, Bonnun gözəlliyini şişirtmək olmaz. Ancaq bəziləri
onu şişirdir. Şişirtmə tərif yaraşmayan şəhəri təsvir etmək də
çətin olur, hər dəfə özünəməxsus bir əlaməti üzə çıxır. Uşaq
da bilir ki, Bonnun havası təqaüdə çıxmış qocaların havasıdır.
Bu havanın təzyiqi ilə qan təzyiqi arasında nəsə bir əlaqə var.
Bonna bircə şey yaraşmır ki, o da sakinlərinin mənasız yerə
əsəbiləşməsi, özlərini nədənsə qorumağa çalışmasıdır.
Evimizdə nazirlik işçilərilə, deputatlarla, generallarla söhbət
etmək imkanım çox olub (anamın ziyafətlər təşkil etməkdən
xoşu gəlirdi) və hamısını da həmişə əsəbi vəziyyətdə gör‐
müşəm. Bəzən də lap ağlamaq dərəcəsinə gələ‐gələ özlərini
nədənsə, kimdənsə müdafiə edirdilər. Bonndan söhbət
düşəndə iztirab dolu kinayə ilə gülümsəyirdilər. Niyə belə
əzilib‐büzüldüklərinin mənasını anlaya bilmirdim. Əgər bütün
gözəlliyi yalnız yuxulu görünməkdən ibarət olan bir qadın
qəflətən ortaya çıxıb burcuda‐burcuda kankan oynamağa
başlayırsa, deməli, ona dopinq veriblər. Ancaq bütün şəhərə
dopinq vermək olmazdı. Əlbəttə, yaşı keçmiş mehriban bir
xala kiməsə kofta toxumağı, əl yaylığının qırağına naxış
vurmağı, şərab içmək üçün masaya hansı qədəhi qoymağı
öyrədə bilər. Ancaq ona demək olmaz ki, homoseksualizm
haqqında ikisaatlıq, sanballı bir məruzə oxusun və ya Bonnda
