Page 189 - heynrix
P. 189
İ ROMAN
Güldü: BİR TƏLXƏYİN DÜŞÜNCƏLƏRİ
– Yox, mənasız söhbətdir... Axı qızlara nə deyəcəksən?
– Heç nə deməyəcəm. Sadəcə olaraq, bir neçə nömrə 189
göstərəcəm, kimisə yamsılayacam. Onlar da fikirləşəcək: “Aha,
deməli, həmin Şnir bu imiş. Mariyanı da bu yoldan çıxarıb”.
Belə daha yaxşıdır, orada‐burada pıçıldaşmazlar...
Fikrə getdi, sonra yenə gülüb astadan dedi:
– Ağıllısan... – Qəflətən yenə ağlamağa başladı. – Yox,
mən daha heç kəsin gözünə görünə bilmərəm.
– Niyə?
Cavab vermədi, ağlaya‐ağlaya başını buladı.
Əlləri qoltuğumun altında isindikcə məni də yuxu
aparmağa başladı. Bir az keçəndən sonra özüm də isitdim...
Yenə soruşdu ki, gözəldirmi, onu sevirəmmi... Dedim ki, bu nə
sözdür, əlbəttə sevirəm... Bu sözü çox eşitmək istədiyini
bildirdi. Yuxulu‐yuxulu pıçıldadım:
– Hə, hə... Sən gözəlsən... Səni sevirəm...
Mariya durub yuyunmağa başlayanda ayıldım. Geyindi.
Məndən utanmadı. Çəkinmədən ona baxdım, sanki belə lazım
idi. Kasıblığını bayaqkından da aydın gördüm. Yaxasını
düymələyəndə ürəyimdən keçirdim: pulum olanda ona
qəşəng paltarlar alacağam. O vaxtlar tez‐tez vitrinlərin qarşı‐
sında dayanar, yubkalara, jaketlərə, ayaqqabılara baxıb
bunların Mariyaya necə yaraşacağını təsəvvürümə gətirməyə
çalışardım. Ancaq atası pul məsələsində çox ciddi idi, qıza nəsə
almağa cəsarət etməzdim. Bir dəfə qoca dedi: “Kasıb olmaq
dəhşətdir. Çoxlarının düşdüyü vəziyyətə düşmək də pisdir”.
“Bəs varlı olmaq? Varlı olmaq necədir?” – soruşdum və
sərt nəzərlərlə üzümə baxanda o da qızardı: “Oğlum,
fikirləşməyin daşını atmasan, axırın pis olar. Əgər bu dünyada
nəyisə düzəltməyə ümidim, cəsarətim çatsaydı, bilirsən,
neyləyərdim?” “Yox”, – dedim. O, yenə də qızardı: “Varlı
uşaqlarının qayğısına qalan bir cəmiyyət yaradardım. Səfehlər
“pozğun” sözünü həmişə kasıblara aid edirlər”.
Mariyanın necə geyindiyinə baxanda beynimdən cürbə‐
cür fikirlər keçdi. Bədəninin özünə bu qədər təbii görünməsi
Güldü: BİR TƏLXƏYİN DÜŞÜNCƏLƏRİ
– Yox, mənasız söhbətdir... Axı qızlara nə deyəcəksən?
– Heç nə deməyəcəm. Sadəcə olaraq, bir neçə nömrə 189
göstərəcəm, kimisə yamsılayacam. Onlar da fikirləşəcək: “Aha,
deməli, həmin Şnir bu imiş. Mariyanı da bu yoldan çıxarıb”.
Belə daha yaxşıdır, orada‐burada pıçıldaşmazlar...
Fikrə getdi, sonra yenə gülüb astadan dedi:
– Ağıllısan... – Qəflətən yenə ağlamağa başladı. – Yox,
mən daha heç kəsin gözünə görünə bilmərəm.
– Niyə?
Cavab vermədi, ağlaya‐ağlaya başını buladı.
Əlləri qoltuğumun altında isindikcə məni də yuxu
aparmağa başladı. Bir az keçəndən sonra özüm də isitdim...
Yenə soruşdu ki, gözəldirmi, onu sevirəmmi... Dedim ki, bu nə
sözdür, əlbəttə sevirəm... Bu sözü çox eşitmək istədiyini
bildirdi. Yuxulu‐yuxulu pıçıldadım:
– Hə, hə... Sən gözəlsən... Səni sevirəm...
Mariya durub yuyunmağa başlayanda ayıldım. Geyindi.
Məndən utanmadı. Çəkinmədən ona baxdım, sanki belə lazım
idi. Kasıblığını bayaqkından da aydın gördüm. Yaxasını
düymələyəndə ürəyimdən keçirdim: pulum olanda ona
qəşəng paltarlar alacağam. O vaxtlar tez‐tez vitrinlərin qarşı‐
sında dayanar, yubkalara, jaketlərə, ayaqqabılara baxıb
bunların Mariyaya necə yaraşacağını təsəvvürümə gətirməyə
çalışardım. Ancaq atası pul məsələsində çox ciddi idi, qıza nəsə
almağa cəsarət etməzdim. Bir dəfə qoca dedi: “Kasıb olmaq
dəhşətdir. Çoxlarının düşdüyü vəziyyətə düşmək də pisdir”.
“Bəs varlı olmaq? Varlı olmaq necədir?” – soruşdum və
sərt nəzərlərlə üzümə baxanda o da qızardı: “Oğlum,
fikirləşməyin daşını atmasan, axırın pis olar. Əgər bu dünyada
nəyisə düzəltməyə ümidim, cəsarətim çatsaydı, bilirsən,
neyləyərdim?” “Yox”, – dedim. O, yenə də qızardı: “Varlı
uşaqlarının qayğısına qalan bir cəmiyyət yaradardım. Səfehlər
“pozğun” sözünü həmişə kasıblara aid edirlər”.
Mariyanın necə geyindiyinə baxanda beynimdən cürbə‐
cür fikirlər keçdi. Bədəninin özünə bu qədər təbii görünməsi
