Page 169 - heynrix
P. 169
İ ROMAN
Bunların hamısı bizim nəhəng palıd ağacından hazırlan‐ BİR TƏLXƏYİN DÜŞÜNCƏLƏRİ
mış dəbdəbəli, pardaxlı mebellə, şüşəli iri kitab şkaflarıyla
bəzədilmiş qonaq otağında baş verirdi. Divarlarına enli palıd 169
rəflər vurulmuş, onların da üstünə babamın ovladığı heyvan‐
ların buynuzları, sümükləri, həmçinin qədəhlər düzülmüşdü.
Bizdən təxminən iyirmi kilometr aralı olan Ayfeldən top gurul‐
tusu, hərdən də avtomat güllələrinin vıyıltısı eşidilirdi. Əsl fa‐
natik görkəmi almış sarıbəniz Kalikin rəngi avazımışdı. O sanki
prokuror rolunu oynayır, əlini servanta döyə‐döyə tələb edirdi:
– Amansız olmaq lazımdır! Amansız olmaq lazımdır!
Yumşalmaq olmaz!
Hökm çıxarıldı ki, Herbertin nəzarəti altında bağımızda
tank əleyhinə quyu qazım. Günortadan sonra Şnirlər ailəsinin
ənənəsini davam etdirərək alman torpağını qazmağa başla‐
dım. Ancaq onlardan fərqli olaraq, mən əlimlə qazırdım.
Həmin quyunu babamın sevimli qızılgüllərinin ləkində – gözəl
Apollonun büstünün surəti qoyulan yerdə qazmağa başladım.
Mərmər büstün yıxılacağı anın sevincini əvvəlcədən duya‐
duya həvəslə işləyirdim. Ancaq, sən demə, vaxtından əvvəl
sevinirmişəm. Onu Georq adlı balaca, çopur bir oğlan uçurdu.
Əlindəki qumbaranı təsadüfən partladıb, özünü də, Apollonu
da göyə sovurdu. Herbert Kalik bu bədbəxt hadisəni lap qısaca
şərh etdi:
– Xoşbəxtlikdən, Georq yetim idi...
V
Zəng edəcəyim adamların nömrələrini kitabçadan seçib
yazdım. Sol tərəfdə pul qopara biləcəyim adamların adını sıra
ilə qeyd elədim: Karl Emonds, Haynrix Belen. İkisi də məktəb
yoldaşım idi. Karl ilahiyyat fakültəsini bitirmişdi, indi gim‐
naziyada müəllim işləyirdi. Haynrix isə keşiş köməkçisi idi.
Sonra atamın məşuqəsi Bela Bronzenin adı gəlirdi. Sağ tərəfdə,
lap son ayaqda isə müraciət edəcəyim adamları yazdım;
valideynlərimi, Leonu (ondan həmişə istəyə bilərdim, ancaq
heç vaxt pulu olmur, əlinə düşəni paylayır), bir də dərnək
Bunların hamısı bizim nəhəng palıd ağacından hazırlan‐ BİR TƏLXƏYİN DÜŞÜNCƏLƏRİ
mış dəbdəbəli, pardaxlı mebellə, şüşəli iri kitab şkaflarıyla
bəzədilmiş qonaq otağında baş verirdi. Divarlarına enli palıd 169
rəflər vurulmuş, onların da üstünə babamın ovladığı heyvan‐
ların buynuzları, sümükləri, həmçinin qədəhlər düzülmüşdü.
Bizdən təxminən iyirmi kilometr aralı olan Ayfeldən top gurul‐
tusu, hərdən də avtomat güllələrinin vıyıltısı eşidilirdi. Əsl fa‐
natik görkəmi almış sarıbəniz Kalikin rəngi avazımışdı. O sanki
prokuror rolunu oynayır, əlini servanta döyə‐döyə tələb edirdi:
– Amansız olmaq lazımdır! Amansız olmaq lazımdır!
Yumşalmaq olmaz!
Hökm çıxarıldı ki, Herbertin nəzarəti altında bağımızda
tank əleyhinə quyu qazım. Günortadan sonra Şnirlər ailəsinin
ənənəsini davam etdirərək alman torpağını qazmağa başla‐
dım. Ancaq onlardan fərqli olaraq, mən əlimlə qazırdım.
Həmin quyunu babamın sevimli qızılgüllərinin ləkində – gözəl
Apollonun büstünün surəti qoyulan yerdə qazmağa başladım.
Mərmər büstün yıxılacağı anın sevincini əvvəlcədən duya‐
duya həvəslə işləyirdim. Ancaq, sən demə, vaxtından əvvəl
sevinirmişəm. Onu Georq adlı balaca, çopur bir oğlan uçurdu.
Əlindəki qumbaranı təsadüfən partladıb, özünü də, Apollonu
da göyə sovurdu. Herbert Kalik bu bədbəxt hadisəni lap qısaca
şərh etdi:
– Xoşbəxtlikdən, Georq yetim idi...
V
Zəng edəcəyim adamların nömrələrini kitabçadan seçib
yazdım. Sol tərəfdə pul qopara biləcəyim adamların adını sıra
ilə qeyd elədim: Karl Emonds, Haynrix Belen. İkisi də məktəb
yoldaşım idi. Karl ilahiyyat fakültəsini bitirmişdi, indi gim‐
naziyada müəllim işləyirdi. Haynrix isə keşiş köməkçisi idi.
Sonra atamın məşuqəsi Bela Bronzenin adı gəlirdi. Sağ tərəfdə,
lap son ayaqda isə müraciət edəcəyim adamları yazdım;
valideynlərimi, Leonu (ondan həmişə istəyə bilərdim, ancaq
heç vaxt pulu olmur, əlinə düşəni paylayır), bir də dərnək
