Page 159 - heynrix

İ ROMAN

qalmışdı. Pilləkəndə dayanıb açarları yoxladım: bu – evin açarı, BİR TƏLXƏYİN DÜŞÜNCƏLƏRİ
bu – mənzilin açarı, bu da – yazı masasının... Bir açar da yazı
masasının siyirməsindəydi – velosipedi zəncirlədiyim açar... 159
Çoxdandır ki, “Açarlar” adlı bir pantomim yaratmaq haqqında
düşünürəm. Əlimdə buzdan düzəldilmiş bir topa açar, nömrə
qurtarana qədər də hamısı əriyib gedir...

Deməli, taksiyə verməyə pulum yoxdur. Bəlkə də,
ömrümdə ilk dəfə taksiyə belə ehtiyacım vardı. Dizim şişmişdi,
çətinliklə də olsa, vağzal meydanından keçib Postştrasseyə
çıxdım. Vağzaldan yaşadığım evə cəmi ikicə dəqiqəlik yoldur,
ancaq mənə elə gəldi ki, yolun sonu yoxdur. Siqaret
avtomatlarından birinə söykənib böyük binaya baxdım.
Oradakı mənzili mənə babam bağışlamışdı. Beşmərtəbəli bina,
bir‐birinə söykənmiş yaraşıqlı otaqlar, gözoxşayan rənglərlə
boyanmış, beş rəngə çalan eyvanlar... Beşinci mərtəbədə –
eyvanı pas rəngində olan mənzildə mən yaşayıram.

Bu nədir, yenə səhnədə nömrə göstərirdim?! Açarı
qapıya salanda ərimədiyinə heç təəccüblənmirəm, liftin
qapısını açıb beşinci mərtəbənin düyməsini basıram, həzin bir
uğultunun qoynunda yuxarı qalxıram. Liftin ensiz pəncə‐
rəsindən əvvəlcə pilləkən xanası, oradan da çölə açılan
pəncərədən həyətdə günəşə qərq olmuş heykəlin kürəyi,
sonra meydan və kilsə görünür... Yenə qaranlıq divar gəlir...
Azacıq sonra içəri təzədən işıqlanır, gün işığına bürünmüş
heykəlin kürəyi, meydan, kilsə görünür. Bu, üç dəfə təkrar olu‐
nur. Dördüncü dəfədə yalnız meydanla kilsə görünür... Açarı
mənzilin qapısına salıram, onun açıldığına da təəccüb‐
lənmirəm...

Mənzilimdə hər şey pas rəngindədir. Qapılar da, divarlar
da, dolablar da. Yalnız əyninə qırmızı‐qonur xalat geyinib qara
rəngli taxtda əyləşmiş qadın çatmırdı. Əlbəttə, qadın tapmaq
olardı, ancaq bircə şey qabağımı kəsirdi: mən təkcə düşkün‐
lükdən, başağrısından, biganəlikdən, bir də telefonla danışar‐
kən iyi duymaq kimi qeyri‐adi istedadımdan əzab çəkmirəm;
eyni zamanda ayrı bir dəhşətli dərdə də mübtəla olmuşam –