Page 145 - heynrix
P. 145
İ ROMAN
dümağ, tərtəmiz olması, cübbəsinin üstündəki bənövşəyi ... VƏ BİRCƏ KƏLMƏ DƏ DEMƏDİ
rəngli dümdüz zeh məni onunla danışmağa qoymur.
145
Pulu da, çekləri də paltomun qoltuq cibinə qoydum,
başımı qaldırıb, hələ də məndən çəkmədiyi iri, sakit gözlərinin
içinə baxdım. Hiss etdim ki, kömək etmək istəyir, hər şeyi bilir
və mən də bilirdim ki, heç vaxt özü danışmağa başlamayacaq.
Baxışlarına dözdüm, xəfifcə gülümsəyəndə uzun illərdən bəri
keşişlərin birindən soruşmaq istədiyim sualı qəfildən ona
verdim:
– Cənab prelat, siz ölülərin nə vaxtsa diriləcəyinə ina‐
nırsınız?
Diqqətlə onun qəşəng, tərtəmiz sifətinə baxdım,
gözlərimi ayırmadım, heç bir dəyişiklik də görmədim.
– Bəli, – sakitcə dedi.
– Siz inanırsınız ki... – mən davam etdim, ancaq əlini
qaldıraraq sözümü kəsdi.
– Hamısına inanıram, – sakitcə dedi. – Sizin soruşmaq
istədiklərinizin hamısına inanıram. Yoxsa indi bu cübbəni
çıxarıb atar, boşanma işləri üzrə vəkillik edərdim, bunlar da
elə burda qalardı, – yazı stolunun üstündəki qalaq‐qalaq
qovluqları göstərdi. – Onların hamısını yandırardım, çünki nə
mənə, nə də mənim kimi inandıqları üçün əzab çəkənlərə
lazım olmazdı...
– Bağışlayın, – dedim.
– Nəyə görə? – yavaşdan dilləndi. – Mənə elə gəlir, sizin
soruşmaq hüququnuz mənim soruşmaq hüququmdan çoxdur.
– Məndən heç nə soruşmayın!
– Soruşmaram. Ancaq bir gün özünüz danışacaqsınız, elə
deyilmi?
– Bəli, – dedim, – günlərin bir günü özüm danışacam.
Qapıçının yanından qəzeti götürdüm, çölə çıxan kimi elə
qapının ağzındaca pullarımı bir də saydım, sonra yavaş‐yavaş,
veyillənə‐veyillənə şəhərə üz tutdum. Çox şey barədə düşün‐
düm: uşaqlar barədə, Kete barədə, Serjin, frölayn Hankenin
dedikləri barədə... Onların hamısı haqlı idi, haqsız yalnız mən
idim, ancaq heç biri, hətta Ketenin özü də bilmirdi ki, mən
uşaqlar üçün, Kete üçün nə qədər darıxıram. Bəzən də elə
dümağ, tərtəmiz olması, cübbəsinin üstündəki bənövşəyi ... VƏ BİRCƏ KƏLMƏ DƏ DEMƏDİ
rəngli dümdüz zeh məni onunla danışmağa qoymur.
145
Pulu da, çekləri də paltomun qoltuq cibinə qoydum,
başımı qaldırıb, hələ də məndən çəkmədiyi iri, sakit gözlərinin
içinə baxdım. Hiss etdim ki, kömək etmək istəyir, hər şeyi bilir
və mən də bilirdim ki, heç vaxt özü danışmağa başlamayacaq.
Baxışlarına dözdüm, xəfifcə gülümsəyəndə uzun illərdən bəri
keşişlərin birindən soruşmaq istədiyim sualı qəfildən ona
verdim:
– Cənab prelat, siz ölülərin nə vaxtsa diriləcəyinə ina‐
nırsınız?
Diqqətlə onun qəşəng, tərtəmiz sifətinə baxdım,
gözlərimi ayırmadım, heç bir dəyişiklik də görmədim.
– Bəli, – sakitcə dedi.
– Siz inanırsınız ki... – mən davam etdim, ancaq əlini
qaldıraraq sözümü kəsdi.
– Hamısına inanıram, – sakitcə dedi. – Sizin soruşmaq
istədiklərinizin hamısına inanıram. Yoxsa indi bu cübbəni
çıxarıb atar, boşanma işləri üzrə vəkillik edərdim, bunlar da
elə burda qalardı, – yazı stolunun üstündəki qalaq‐qalaq
qovluqları göstərdi. – Onların hamısını yandırardım, çünki nə
mənə, nə də mənim kimi inandıqları üçün əzab çəkənlərə
lazım olmazdı...
– Bağışlayın, – dedim.
– Nəyə görə? – yavaşdan dilləndi. – Mənə elə gəlir, sizin
soruşmaq hüququnuz mənim soruşmaq hüququmdan çoxdur.
– Məndən heç nə soruşmayın!
– Soruşmaram. Ancaq bir gün özünüz danışacaqsınız, elə
deyilmi?
– Bəli, – dedim, – günlərin bir günü özüm danışacam.
Qapıçının yanından qəzeti götürdüm, çölə çıxan kimi elə
qapının ağzındaca pullarımı bir də saydım, sonra yavaş‐yavaş,
veyillənə‐veyillənə şəhərə üz tutdum. Çox şey barədə düşün‐
düm: uşaqlar barədə, Kete barədə, Serjin, frölayn Hankenin
dedikləri barədə... Onların hamısı haqlı idi, haqsız yalnız mən
idim, ancaq heç biri, hətta Ketenin özü də bilmirdi ki, mən
uşaqlar üçün, Kete üçün nə qədər darıxıram. Bəzən də elə
