Page 133 - heynrix
P. 133
İ ROMAN

– On markı gələn həftə qaytara biləcəm. ... VƏ BİRCƏ KƏLMƏ DƏ DEMƏDİ
– Bəsdir, Fred, sən pulunun hamısını mənə verəsi
deyilsən ki... 133
– Ancaq mən bunu istəyirəm, xahiş edirəm, götürəsən!
– Sağ ol, Fred! Doğrudan, minnətdaram! Əgər səhər
yeməyinə gedəcəyiksə, onda vaxtdır.
– Deməli, gedirsən?
– Gedirəm.
– Nə gözəl oldu!
Qalstukunu bağlayıb, pencəyini götürmək üçün çarpayıya
tərəf getdi və qəflətən coşdu:
– Mən gələcəm! Mütləq gələcəm! Yanınıza qayıdacam!
Ancaq istəmirəm kimsə məni özümün ürəkdən görəcəyim bir
işə məcbur eləsin!
– Fred, – dedim, – mənə elə gəlir, biz bu barədə danışıb
qurtardıq.
– Düz deyirsən, qurtardıq. Kaş səninlə başqa bir həyatda
rastlaşaydım, evlənmədən səni indiki kimi sevəydim...
– Mən də bayaq elə bu barədə düşünürdüm... – yavaşdan
dilləndim və göz yaşlarımı saxlaya bilmədim.
O, tez çarpayının ayağından fırlanıb yanıma gəldi, məni
qucaqladı, çənəsini başıma söykəyib dedi:
– Kaş səninlə evdə görüşəydim... Ümid edirəm, məni
orda görəndə qorxmayacaqsan.
– Ah, Fred, uşaqları fikirləş...
– Fikirləşirəm, – dedi, – hər gün onları düşünürəm. Heç
olmasa, mənə bir öpüş ver.
Başımı qaldırıb onu öpdüm.
Məni qolları arasından buraxdı, paltomu geyməyə kömək
etdi, özü geyinəndə isə mən şeylərimizi çantama yığdım.
– Xoşbəxt o adamlardır ki, evlənəndə bir‐birini sevmə‐
yiblər. Sevib evlənmək dəhşətdir...
– Bəlkə də, haqlısan, – dedim.
Bayır hələ də qaranlıq idi, dəhlizin ayaqyolu olan tərə‐
findən iy gəlirdi. Aşağıdakı restoran bağlanmışdı, heç kəs
görünmürdü, bütün qapılar da bağlı idi. Fred açarı restoranın
girəcəyindəki iri mismardan asdı.
   128   129   130   131   132   133   134   135   136   137   138