Page 99 - alberto moravia_Макет 1

Çoçara

vicdanlı, sәmimi qız idi. Mәnim әhvalım tez-tez korlanır,
özümdәn çıxıram, çığır-bağır salıram, hәtta bәzәn Rozettaya
әl qaldıra bilәrәm. Rozetta isә mәnә heç vaxt söz qaytarmayıb,
dikbaşlıq elәmәyib, bir sözlә, yaxşı övlad olub. O, özünü-
sözünü bilәn, hәmişә әn düzgün qәrarlar verәn qız idi. Bәzәn
mәni qorxu bürüyürdü, öz-özümә deyirdim: “Bәlkә, qızım
müqәddәsdir?” Axı sәhv elәmәyәnlәr yalnız müqәddәslәrdir.
Onu da deyim ki, qızımın elә bir hәyat tәcrübәsi yox idi,
әlimdә-ovcumda böyümüşdü, monastır mәktәbini bitirdikdәn
sonra mәnә ev işlәrindә, bәzәn dә dükanda kömәk elәmәkdәn
savayı, heç nәylә mәşğul olmamışdı. Buna baxmayaraq, adama
elә gәlirdi ki, o, hәr şeyi bilir, hәr işi bacarır. Yalnız indi-indi
anlamağa başlayıram ki, әslindә, bütün bunlar onun
tәcrübәsizliyindәn vә rahibәlәrdәn aldığı tәrbiyәdәn irәli
gәlirmiş. Lakin tәcrübәsizliklә dinin birlәşib әmәlә gәtirdiyi,
mәnә kamillik, daşdan tikilmiş qüllә kimi görünәn bu davranış,
sәn demә, kağız evcikdәn başqa bir şey deyilmiş; onda
bilmirdim ki, bilikli vә tәcrübәli olmasan, müqәddәslik
mәrtәbәsinә yüksәlә bilmәzsәn. Mәn bütün analar kimi
övladımın qayğısına qalır, istәyirdim hәyatın qaranlıq üzünü
görmәsin. Fikirlәşirdim ki, onsuz da, әrә gedәndәn sonra başı
nәlәr çәkәcәk, Allah bilir… Ancaq mәn bütün pisliklәri üzә
çıxaran, bizi vaxtından әvvәl iztirab çәkmәyә mәcbur edәn
amansız müharibәni nәzәrә almamışdım. Nә qәdәr ki alverim
yaxşı gedirdi, qızıma cer-cehiz toplamaq barәdә düşünürdüm,
fikirlәşirdim ki, onu sevәn yaxşı bir adama әrә gedәr, әrinә
yaxşı arvad olar, uşaqları doğular… Müharibә isә adamdan
tamamilә başqa keyfiyyәtlәr tәlәb edir. Hәr halda, müharibә
Rozetta kimilәr üçün deyildi.
Nәhayәt, yerimizdәn qalxıb, qaranlıqda maçeranın kәnarıyla
komamıza sarı getdik. Paridenin pәncәrәsinin önündәn keçәrkәn
içәridәn sәslәr eşitdim – hәlә yatmamışdılar, otaqda hәrәkәt
edir, öz aralarında yavaşcadan nәsә danışırdılar. Onların sәsi

99