Page 97 - alberto moravia_Макет 1

Çoçara

– Burada dua etmәk istәyirsәn? – tәәccüblәndim.
Rozetta başıyla “hә” işarәsi verdi vә dayandığı yerdәcә,
düz maçeranın kәnarında diz çökdü. Qolumdan tutub mәni dә
aşağı çәkdi. Qızın istәyini başa düşürdüm – özümün dә içimdәn
dua etmәk keçirdi; bu qәdәr әzab-әziyyәtdәn, müsibәtlәrdәn
sonra bizә kömәk elәyәn, qoruyan varlıqlara bu sakit gecәdә
minnәtdarlığımı bildirmәk istәyirdim. Odur ki, tәrәddüd
elәmәdәn diz çökdüm, onun kimi әllәrimi bir-birinin üstünә
qoyub, şövqlә duaya başladım. Adәtәn, bu duanı axşamlar,
yatmağa hazırlaşanda oxuyurduq. Sözün düzü, çoxdandır dua
elәmirdim – Covanniylә yaxınlıq etdiyim vaxtdan. Çünki hәm
hiss edirdim ki, günaha batmışam, hәm dә heç bir günahımı
boynuma almaq istәmirdim. Ona görә dә Covanni ilә aramızda
baş verәnlәrә görә Mәsihdәn üzr istәdim vә söz verdim ki, bir
daha belә şeylәr tәkrarlanmayacaq. Sonra, bәlkә dә, saysız-
hesabsız hәyatların vә әşyaların üstünә qanad gәrmiş bu
qaranlıq gecәnin havasına uyub, hamı üçün dua etmәyә
başladım. Özüm, Rozetta, Festanın ailәsi, Paridenin ailәsi,
daha sonra dağlarda yaşayanların hamısı, gәlib çıxmaq bilmәyәn
ingilislәr, biçarә, zavallı italyanlar üçün dua etdim. Hәtta bu
dava-qırğının, möhnәtlәrin sәbәbkarı olan faşistlәri dә yaddan
çıxarmadım, hәr halda, onlar da insandır. Boynuma alıram ki,
yeni-yeni adamları yadıma salıb dua etdikcә kövrәlirdim, göz
yaşlarımı güclә saxlayırdım. Düzdür, başa düşürdüm ki, bütün
bunlar yorğunluqdandır, ancaq özümü inandırmağa çalışırdım:
mәn xeyirxah adamam, buna görә xoşbәxt idim. Yanımda
başını aşağı salıb dua edәn Rozetta birdәn-birә әlimdәn tutub
ucadan sәslәndi: bax, bax!
Başımı qaldırıb baxanda uzaqlarda parıldayan şaquli işıq
zolağı gördüm. Zolaq lap göylәrә yüksәldi vә birdәn-birә
yaşıl çiçәyә çevrilәrәk, yavaş-yavaş aşağı enmәyә başladı.
Vadini dövrәlәyәn dağlar, meşәlәr, hәtta Fondinin evlәri dә
bir anlığa işığa qәrq oldu. Sonradan bildim ki, bu gözәl, yaşıl
işıq zolağı raket imiş. Cәbhә arxasında baş verәnlәrdәn xәbәr

97