Page 100 - alberto moravia_Макет 1

Alberto Moravia

tarlaşan toyuqların qaqqıltı-qığıltısını xatırladırdı. Bu da bizim
taxta qapılı otağımız. Evә vә qayaya söykәnmiş tikilinin
pәncәrә şüşәsi yox idi, kirәmitlә örtülmüş damı yana әyilmişdi.
Qapını itәlәyib içәri keçdik. İçәridә göz-gözü görmürdü, ancaq
kibritim vardı, kibrit çәkib şamın qalığını yandırdım, sonra
cib dәsmalını yarıya bölüb, çıraq üçün fitil düzәltdim. Otaq
parlaq, amma hüznlü işığa qәrq oldu. Çarpayıda oturduq vә
Rozettaya dedim:
– Yalnız koftamızı vә әtәklәrimizi çıxaraq. Mәlәfәdәn vә
Paridenin plaşından savayı, heç nәyimiz yoxdur, paltarımızı
soyunsaq, gecә soyuqdan donarıq.
Elә dә elәdik: alt paltarında yatağa uzandıq. Çarpayının
üzәrindәki (әslindә, buna çarpayı da demәk olmazdı) yeganә
normal şey toxunma mәlәfәydi. Ancaq yataqda qurcuxan kimi,
qarğıdalı yarpaqları xışıltıyla yana sürüşür, quru taxtanın
üstündә uzanmalı olurduq. Heç kәnddә yaşadığım uşaq
vaxtlarımda belә, bu cür yararsız çarpayı görmәmişdim: evdәki
yaylı, yumşaq döşәkli çarpayımızı hәsrәtlә xatırladım.
Bir dәfә yataqda çevrilәndә, tәkcә altımdakı yarpaqlar
yox, çarpayının taxtaları da yana sürüşdü, mәnә elә gәldi ki,
arxam indicә yerә dәyәcәk. Qaranlıqda qalxıb taxtaları, yarpaq
doldurulmuş kisәni düzәltdim, tәzәdәn yerimә uzanıb Rozettanı
qucaqladım. O, üzü divara qıvrılıb yatmışdı. Gecәni çox pis
keçirtdik. Gecәnin bir alәmindә yuxudan ayıldım – haradansa
quş sәsini xatırladan zәif, ciyiltili sәs gәlirdi. Fikir verib
gördüm, sәs çarpayının altından gәlir. Rozettanı oyadıb
soruşdum ki, o da sәs eşidir, yoxsa yox? Dedi ki, hә, eşidir.
Onda çırağı yandırıb çarpayının altına baxdım. Orada bir qutu
gördüm, ilk baxışda bir dәstә çobanyastığı vә nanә yarpaqlarından
savayı, qutunun içindә heç nә gözә dәymirdi. Ancaq ciyilti
qutunun içindәn gәlirdi deyә yarpaqları eşәlәyib, külәşdәn vә
yundan düzәldilmiş girdә bir yuva gördüm. Yuvada yenicә
doğulmuş sәkkiz-on dәnә siçan balası vardı, mәnim çeçәlә
barmağım böyüklüyündә. Tüksüz, çәhrayı mәxluqlar durmadan

100