Page 104 - alberto moravia_Макет 1

Alberto Moravia

dә elә: saat on birә yaxın sәhәr yemәyinә oturur, çox az
yeyirdik. Axşam saat yeddidә nahar elәyirdik. Sәhәrlәr tomat
sousu ilә qarğıdalı aşı yeyirdik, yemәyin içinә bir sosis, bәzәn
dә bir baş soğan, bir az da çörәk doğrayırdım; axşamlar
tәrәvәz şorbası (yuxarıda bu barәdә danışmışdım), bir tikә dә
keçi әti yeyirdik; fәrq yalnız ondaydı ki, bu, ya keçi, ya çәpiş,
ya da tәkә әti olurdu. Sәhәr yemәyindәn sonra naharı
gözlәmәkdәn savayı, heç nәylә mәşğul olmurduq. Hava yaxşı
olanda maçeranın kәnarı ilә meşәyә yollanırdıq; burada kölgәli
bir yer tapıb otun üstündә uzanır, qarşımızda açılmış mәnzәrәyә
axşamacan tamaşa elәyirdik. Ancaq qış çox sәrt keçirdi, hava
hәmişә tutqun olurdu, odur ki, qış aylarında, demәk olar,
evdәn eşiyә çıxmırdıq. Rozetta stulda, mәnsә çarpayıda oturub,
bütün günü dәzgahda nәsә toxuyan Luizaya tamaşa edirdik.
Otaqda keçirtdiyimiz hәmin saatları ömrümün sonunacan unut -
maram. Yağışların ardı-arası kәsilmirdi, kirәmit dam örtüyündәn
novlara tökülәn suyun şırıltısını dinlәmәkdәn bezmişdim.
Zeytun yağını qәnaәtlә işlәdirdik, çünki az idi. Kiçik olduğu
üçün nәfәsliyi andıran pәncәrәdәn içәriyә sızan tutqun işığı
nәzәrә almasaq, işıqsız otururduq. Bir-birimizlә kәlmә dә
kәsmirdik – eyni şeylәrdәn nә qәdәr danışmaq olar: vur-tut iki
mövzumuz var idi: aclıq vә ingilislәrin gәlişi. Günlәr bitib-
tükәnmәk bilmirdi; zaman hissini itirmişdim, bilmirdim hansı
ay, hansı gündür. Mәnә elә gәlirdi ki, tamamilә sәfehlәmişәm,
çünki heç nә barәdә fikirlәşmir, baş işlәtmirdim. Elә bilirdim,
ağlımı itirirәm. Rozetta olmasaydı, bilmirәm neylәyәrdim –
axı bir ana kimi ona nümunә olmalıydım. Bәlkә dә, çığıra-
çığıra otaqdan çölә qaçardım, ya da Luizanın sinәsinә çöküb,
bir-iki şillә ilişdirәrdim: bu qadın öz andır dәzgahı ilә baş-
beynimi aparmışdı, elә bil әyri-әyri gülümsәyәrәk, bizә yanıq
verirdi: “Kәndlilәrin günü budur… buyurun, Roma sinyoraları,
siz bizim kimi yaşayın… hә, nә sözünüz var?.. xoşunuza
gәlir?”

104