Page 101 - alberto moravia_Макет 1

Çoçara

ciyildәşirdi. Rozetta o dәqiqә bәyan etdi ki, onlara toxunmaq
olmaz, burada qaldığımız ilk gecәdәcә siçan balalarını öldürsәk,
bәlaya düşәrik. Onda yenidәn yerimizә uzanıb birtәhәr yuxuya
getdik. Ancaq birazdan hiss etdim ki, sinәmin üstündә yumşaq,
ağır nәsә gәzişir, arabir sifәtimә toxunur. Qorxudan qışqırdım.
Rozetta yenidәn ayıldı, çırağı yandırıb gördük ki, bu dәfә bizi
vahimәyә salan pişikdir. O, çarpayının ayaq tәrәfindә oturmuşdu.
Yaşılgözlü, qara, arıq bir pişik idi, toranlıqda tüklәri parıldayırdı.
Bizә ürkәk-ürkәk göz qoyan pişik hәr an pәncәrәyә sarı
tullanmağa hazır idi, deyәsәn, otağa da bu yolla girmişdi.
Rozetta mülayim sәslә onu çağırdı. Pişikdәn ötrü bu qızın
ürәyi gedir, onlarla davranmağın yolunu bilir. Pişik o dәqiqә
bizә isinişdi, bir neçә saniyә sonra artıq yanımızda uzanıb
xoruldayırdı. Bundan sonra hәmişә bizimlә qaldı, adını da
“Cici” qoymuşduq. Hәr gecә yanımıza gәlir, mәlәfәnin altına
tәpilib, sәhәri otağımızda açırdı. Cici Rozettaya çox bağlanmışdı,
aramızda uzanıb yatanda tәrpәnmәyә ürәk elәmirdik, çünki
pişik dәrhal qaranlıqda donquldanmağa başlayır, elә bil deyirdi:
“Bu nә demәkdir! Yatmağa da qoymurlar”.
Hәmin gecә düzәmәlli yata bilmәdim, tәkcә siçanların vә
pişiyin ucbatından yox – hәr dәfә ayılanda harada olduğumuzu
kәsdirә bilmirdim. Bir dәfә tәyyarә sәsinә oyandım. O qәdәr
alçaqdan uçurdu, mühәrrikin sәsi elә rәvan, elә mülayim idi
ki, elә bil mәnimlә danışır, xoş xәbәrlәr söylәyirdi. Sonradan
mәnә izah etdilәr ki, onları “hacıleylәk” adlandırırlar, bunlar
kәşfiyyat tәyyarәlәridir, ona görә ağır-ağır uçurlar. Elә
öyrәşmişdim ki, sәslәri gәlmәyәndә ümidsizlәşirdim, gözümә
yuxu getmirdi. Bu “hacıleylәk”lәr ingilis tәyyarәlәri idi,
bilirdim ki, onlar haçansa gәlib bizi azad edәcәklәr, rahatca
evә qayıdacağıq.

101