Page 76 - alberto moravia_Макет 1

Alberto Moravia

bu dağın adıyla çox maraqlanırdım. Mәnә elә gәlirdi ki, bu,
çox ifadәli addır. Tez-tez anamdan soruşurdum: doğrudanmı
bu dağda pәrilәr yaşayır? Anam hәr dәfә cavab verirdi ki,
orada pәri-filan yoxdur, heç vaxt da olmayıb, dağı isә, Allah
bilir, niyә belә adlandırırlar. Onda anama inanmırdım, indinin
özündә belә, yekә qızımın olmasına baxmayaraq, Tommazinoya
da eyni sualı vermәkdәn özümü güclә saxladım.
Yaxşı, bu barәdә danışdıq, yetәr. Yolumuzun üstündә kiçik
bir әkin sahәsi gördük. Sahәnin ortasında kotana qoşulmuş
öküz vә kotan sürәn bir kәndli vardı. Tommazino әllәrini
rupor kimi ağzına tutub qışqırdı:
– Ey, Paride!
Kәndli kotanın arxasında bir-iki addım atıb öküzü saxladı
vә tәlәsmәdәn bizә yaxınlaşdı. Ortaboylu, ancaq bütün
çoçariyalılar kimi möhkәm bәdәnli bir kişi idi, kiçik sivri
burnu, azca irәliyә çıxmış çәnәsi onun bu yerlәrdә böyüyüb
boya-başa çatdığını göstәrirdi. Nazik dodaqlarına baxanda
adama elә gәlirdi ki, heç vaxt gülümsәmәyib. Tommazino
başıyla bizә işarә edib dedi:
– Paride, bu sinyoralar Romadan gәliblәr, burada qalmaq
üçün ev axtarırlar… çox yox, ingilislәr gәlәnә kimi qala-
caqlar.
Paride qara kepkasını başından götürdü, heç nә ifadә
etmәyәn, gün işığından qamaşan gözlәrini bizә zillәdi – öküzlә
vә kotanla bütün günü sahәdә işlәyәn kәndlilәr adama mәhz
belә diqqәtlә baxırlar. Sonra hәvәssiz-hәvәssiz dedi ki, buralarda
boş ev yoxdur, olanları da çoxdan kirayә veriblәr, bir sözlә,
bizә kömәk elәyә bilmәz. Bunu eşidәn kimi Rozettanın sifәti
tutuldu, ancaq mәn kefimi pozmadım: pulum çox idi, bilirdim
ki, әvvәl-axır bu pulla hәr şeyi yoluna qoyacağam. Elә dә
oldu. Tommazino sәrt sәslә dedi:
– Ey, Paride, sinyoralar kirayә pulunu ödәyәcәklәr, narahat
olma… Minnәt qoymaq lazım deyil, pulunu nağd ödәyәcәklәr.

76