Page 74 - alberto moravia_Макет 1

Alberto Moravia

böyük çuxuru xatırladan vadinin yuxarı tәrәfindә, iki qaya
parçasının arasında aşırım gözә dәyirdi. İnanın, heyvanların
qurumuş ifrazatıyla, oyuqlarla, daş-kәsәklә örtülmüş bu doğma
cığıra ayaq basan kimi sevincimdәn çırtıq çalıb oynamaq
istәmişdim. Kәndli qızıyam, on altı yaşımacan bu cığırlarla
gәzib-dolaşmışdım. Odur ki, getdiyimiz cığır mәnә tanış vә
doğma gәlirdi. Ata-anamı tapmasam da, uşaqlığımın keçdiyi
yerlәri görürdüm. O vaxtlar fikirlәşirdim ki, biz kәlәkbazların,
oğruların, xәyanәtkar әliәyrilәrin әhatәsindә yaşayırıq, amma
indi, eşşәk peyini ilә örtülmüş bu dağ cığırı ilә addımladıqca,
qanad açıb uçmaq istәyirdim. Bu barәdә Tommazinoya heç nә
demәdim. Әvvәla, ona görә ki, bu tamahkar, yәhudi sifәtli
adam mәni başa düşmәyәcәkdi, ikincisi dә, dağlarda yaşamırdı.
Kölgәsindә Alp bәnövşәlәri çiçәklәyәn ağacların arasıyla
addımlayarkәn Rozettaya dedim:
– Hörüklәrinә bәnövşә tax, gözәl görünәcәk.
Uşaqlıqda saçıma bәnövşә (nәdәnsә biz çoçaralar bu
bәnövşәni “arsız gül” adlandırırdıq) düzdüyüm vaxtları
xatırladım. Yadımdadır, bu çiçәklәrdәn dәstә düzәldib, qulağımın
üst tәrәfindәn saçıma taxırdım, mәnә elә gәlirdi ki, belә
elәyәndә çox yaraşıqlı oluram.
Rozetta mәn dediyim kimi elәdi, biz nәfәs dәrmәk üçün
dayananda iki dәstә çiçәk topladı: birini mәnә, birini dә özünә.
Bu çiçәklәrlә saçımızı bәzәdik. Tommazino tәәccüblә bizә
baxırdı. Gülә-gülә dedim:
– Tәzә evdә gözәl görünmәk istәyirik.
O, heç gülümsәmәdi dә. Gözünü mәchul nöqtәyә zillәyib,
bizim üçün almağa hazırlaşdığı әrzağın qiymәti haqqında
düşünürdü. Tommazino әsl alverçi idi, hәr şeydәn xeyir
götürmәk istәyirdi.
Cığırla dağa dırmaşırdıq, ancaq yorğunluq hiss etmirdim,
çünki bu yoxuşlara uşaqlıqdan öyrәncәyliydim. Dağ adamları
kimi tәlәsmәdәn, necә deyәrlәr, instinktiv olaraq rahat yeriyirdim.

74