Page 71 - alberto moravia_Макет 1

Çoçara

alver elәyirdim. Bir sözlә, ikimiz dә bir bezin qırağıydıq.
Odur ki, sözü uzatmadan dedim:
– Romaya getmәyәcәyәm, ona görә ki, şәhәri bombalayırlar,
orada hamı ac-yalavacdır. Qatarların da yolu kәsilib. Üstәlik,
qızım Rozetta hәlә qorxudan özünә gәlmәyib. Dağlara getmәyә
qәrar vermişәm, özümә orada sığınacaq tapacağam. Pulunu
ödәmәyә hazıram. Özümlә әrzaq ehtiyatı da götürmәk istәyirәm:
zeytun yağı, paxla, portağal, pendir, un – hәr şeydәn bir az
alacağam. Hamısının pulunu nağd ödәyәcәyәm. Yüz min
lirәyә yaxın pulum var. Kömәk elәmirsәn, elәmә – heç lazım
da deyil, başqasına ağız açaram. Fondidә sәndәn savayı da
adamlar var – Espozitodan, Skalizedәn xahiş edәrәm. Gedәk,
Rozetta.
Bunu deyib, hirslә çamadanı başıma aldım, Rozetta da
mәnim kimi elәdi. Monte San Biadjo tәrәfә getmәyә başladıq.
Eşidәndә ki, yüz min lirәm var, Tommazinonun gözlәri bәrәldi,
ağzı açıla qaldı, tez özünü әlә alıb, arxamızca düşdü. Çamadan
başımı arxaya çevirmәyә mane olurdu, ancaq Tommazinonun
xırıltılı, yalvarışlı sәsini eşidirdim, o, tәngnәfәs deyirdi:
– Bir dәqiqә ayaq saxla, dayan, sәnә nә dedim ki? Dayan,
bir fikirlәşәk, düşünüb-daşınaq…
Bir-iki addım atıb dayandım, bir az nәm-nüm elәyәndәn
sonra onun tәklifinә razılıq verdim. Tommazino bizi aşağı
mәrtәbәdәki boş otağa apardı. Divarları ağ rәnglә boyanmış
otaqda çarpayıdan savayı, heç nә gözә dәymirdi. Döşәyin
üstündәki mәlәfә әzik-üzük idi. Üçümüz dә çarpayıya әylәşdik.
Tommazinonun üzü gülürdü.
– Yaxşı, gәl sәnә lazım olan әrzağın siyahısını tutaq, – o
dedi, – әvvәlcәdәn heç nә boyun olmuram, çünki çәtin
vaxtlardır, kәndlilәr hәr şeyi baha satmağa çalışır. Mәnә inan,
qiymәtә görә çox da çәnә-boğaz döymәyә dәymәz: Romada
deyilsәn, bura Fondidir, özü dә müharibә gedir. Dağlarda ev
tapmağa gәlincә, heç bilmirәm nә deyim. Әvvәllәr boş evlәr

71