Page 68 - alberto moravia_Макет 1

Alberto Moravia

qulağımız batmışdı – mәnә elә gәlirdi ki, o, qeyzlә mәhz
bizim arxamızca düşüb. Yolun sonuna çatar-çatmaz tәyyarә
qovaq ağacları üzәrindә qәfildәn yüksәlmәyә başladı vә tezliklә
dağın yamacına sarı istiqamәt götürәrәk uzaqlaşdı. İndi o,
günәşli havada dövrә vuran milçәyә oxşayırdı. Rozettanı
qucaqlayıb, yerdә uzanmışdım. Qızımı arxamca qarğıdalı
zәmisinә doğru çәkәrkәn, onun yolda әlindәn saldığı çamadana
baxırdım. Tәyyarә yolun üstündәn uçub keçәrkәn havada
çınqılların uçuşduğunu, kiçik topalarla duman qalxdığını
görmüşdüm. Tәyyarә tamamilә gözdәn itib, gurultusu kәsilәndәn
sonra yola çıxdım vә gördüm ki, çamadan dәlmә-deşikdir,
әtrafa çeçәlә barmağım boyda gilizlәr sәpәlәnib. Onda başa
düşdüm ki, tәyyarә bizi hәdәfә götürübmüş, çünki yolda
bizdәn savayı, heç kim yox idi.
“Başıma xeyir” – öz-özümә fikirlәşdim, müharibәyә nifrәt
hissi bütün varlığımı çulğadı. Axı tәyyarәçi bizi tanımırdı,
Allah bilir, bәlkә dә, Rozettanın yaşıdıdır, yaxşı oğlandır,
ancaq müharibә gedir deyә bizi öldürmәk istәyir. Özü dә elә-
belә, әylәnmәk xәtrinә öldürmәk istәyir. O, meşәlikdә öz
itiylә gәzişәn, heç olmasa, sәrçә vurmaq ümidiylә ağaclara
bәxtә-bәxt atәş açan ovçuya bәnzәyirdi.
Hә, Rozettayla mәn sәrçәyә oxşayırdıq, sanki ova çıxmış
hansısa avara heç bir ehtiyacı olmadan öldürdüyü quşlara
mәhәl qoymayıb, bizi dә mәhv etmәk istәyirdi. Yenidәn yolla
addımlamağa başladıq.
– Ana, – Rozetta bir müddәt susandan sonra dillәndi, – bәs
deyirdin kәnddә müharibә yoxdur… Bu tәyyarәçi bizi öldürmәk
istәyirdi axı.
– Sәhv elәmişәm, qızım. Hәr yerdә müharibә gedir: kәnddә
dә, şәhәrdә dә.

68