Page 587 - alberto moravia_Макет 1

Dostluq

yalnız indi anladım. Attilio qәzәbdәn әyilmiş sifәtiylә “Sәn
belә şey demisәn?” deyә-deyә artıq üstümә gәlirdi. Amma bu
vaxt Mariya-Roza sәsini kәsdi, ütünü pilәtәnin üstündәn qapıb,
әrinә tәrәf vızıldatdı. Özü dә düz tәpәsini nişan almışdı: әgәr
Attilio başını әymәyә macal tapmasaydı, Mariya-Roza onu
cәhәnnәmә vasil edәcәkdi. Ardınca da bu başdanxarab qız
yenә öz sakit tövrünü pozmadan cürbәcür ağır, tәhlükәli
әşyaları – bıçaqları, oxlovları, qazançaları – bir sözlә, әlinә
keçәn hәr şeyi ona tolazlamağa başladı. Attilio bir-iki dәfә
yayınmağa çalışdı, axırda qapıya sıçrayıb, pillәkәnә atıldı.
Mәn dә aradan çıxdım, özümü pillәkәnә yetirib var gücümlә
üzüaşağı götürüldüm; iki-üç metrlik qurğuşun borum da
döşәmәnin üstündә qaldı. Pillәkәnlә aşağı cumanda arxamca
qışqıran Attilionun sәsini eşitdim:
– Bir dә gözümә görsәnmә... Görsәm, öldürәcәm!
Mәn yalnız körpünü keçәndәn vә Liberta meydanındakı
bağa çatandan sonra özümü tәhlükәsiz yerdә hiss edib, nәhayәt
ki, canımı qurtardığımı düşündüm. Nәfәsimi dәrmәk üçün
skamyada oturdum. Baş verәnlәri, bütün olub-keçәnlәri
özlüyümdә götür-qoy edib fikirlәşdim ki, dediklәrimin hamısını
dostluq xәtrinә demişәm, çünki Attilionun xasiyyәtindәn xoşum
gәlmirdi. Vә and içdim ki, indәn belә bir dә heç kimә dost
olan deyilәm.

587