Page 584 - alberto moravia_Макет 1

Alberto Moravia

– Hә, o, tәnbәldir... sәn isә, әzizim, avara әrә öyrәşmәyә
çalış... Bax mәn işlәk adamam, o isә tәnbәldir, yuxudan gec
durmağı, bütün gün avaralanmağı, kafelәri gәzmәyi, qәzetdә
idman xәbәrlәrini oxumağı, çәrәnlәmәyi xoşlayır... Bu, bәlkә
dә, yükdaşıyan peşәsinә uyğundur, amma sanitar mәsul
vәzifәdir... Yox, Attilio bu işә yaramaz.
– Mәncә, o, heç orada da işlәmir... Deyir guya işә gedir,
amma mәn indiyәcәn onun pulunu görmәmişәm... Ağlıma
gәlir ki, yәqin, mәni aldadır, yalan danışır. Sәn bu barәdә nә
deyә bilәrsәn? – Mariya-Roza hәminki kimi sakit danışır, bir
qәdәr fikirli görünürdü.
– Aldadır? – yenә düşünmәdәn soruşdum. – Bilirsәn, o,
mәnim tanıdığım yalançıların әn böyüyüdür, sәnә dә nә istәsәn
uydura bilәr... Yalançılıq barәdә tam әmin ola bilәrsәn – sәn
deyәndir.
– Mәn elә belә dә bilirdim... Yaxşı, bәs әgәr işә getmirsә,
onda hara gedir, nә işlә mәşğuldu? İnanmıram tәkcә avaralansın,
yaxud kafelәrdә otursun... Burada nәsә ayrı iş var... Evdәn
hәmişә yaman tәlәsik çıxır, hәmişә dә fikirli olur...
Mariya-Roza sözünә ara verib, masanın üstündәn qazançanı
götürdü ki, tәmizlәdiyi lobyanı onun içinә töksün. Çiynimin
üstündәn qanrılıb ona baxırdım: sakitcә oturub gülümsәyirdi.
Sonra tәzәdәn başladı:
– Bilirsәn nә fikirlәşirәm? O, özünә kimisә tapıb. Sәn ona
bәlәdsәn, de görüm, bu, düzdür?
İçimdә hansısa sәs mәnә xәbәrdarlıq edirdi: “Ey, Ernesto,
ehtiyatlı ol ha... burada tәlә var”. Amma bilmirәm nәdәn – ya
içimdәki incikliyin ehtiyatı üstәlәmәsindәn, ya da әri barәsindә
Mariya-Rozanın necә bәdgüman olduğunu eşitdiyimdәn –

584