Page 582 - alberto moravia_Макет 1

Alberto Moravia

Demәli, via Ripettaya çıxan yaxınlıqdakı döngәni keçib,
mağara kandarına oxşayan alaqapıya girdik; nәmişlik qoxuyan
qaranlıq pillәkәnlә yuxarı qalxdığımız yerdә birdәn ayaq
saxlayıb, üzündәki bic tәbәssümlә mәnә nә desә yaxşıdır:
– Yadındadı, qaranlıq meydançaların küncündә gizlәnib
mәni necә pusurdun, necә qorxudurdun... Yoxsa hamısı yadından
çıxıb?
Ona qәti cavab verdim:
– Mariya-Roza, mәnim heç nә yadımda deyil... Bircә onu
bilirәm ki, mәn Attilionun dostuyam, dostluq isә mәnimçün
hәr şeydәn qiymәtlidir.
O, bir qәdәr çaşan kimi oldu:
– Bәyәm mәn deyirәm ki, sәn onun dostu olmamalısan?
Evә girdik: dam örtüyü altında üç balaca otaqdı, hәr
üçünün pәncәrәsi dә gün işığı düşmәyәn, qaranlıq su quyusu
olan hәyәtә açılır. Mәtbәx elә darısqaldı ki, heç tәrpәnmәk
olmur; şüşәli qapısı eyvana çıxır, orada isә ayaqyolu var.
Mariya-Roza skamyada oturdu, önlüyünü lobya ilә doldurub
tәmizlәmәyә başladı. Mәnsә gәtirdiyim yükü döşәmәyә qoyub,
çanağı yoxlamağa başladım. O dәqiqә gördüm ki, boru pas
atıb, tәzәlәmәsәn, әmәlә gәlәn şey deyil.
Onu xәbәrdar elәdim:
– Nәzәrә al ki, tәzә boru almaq lazımdır... Ödәmәyә pulun
var?
– Bәs dostluq harda qaldı?
– Di yaxşı, – dәrindәn köks ötürüb dedim. – Mәn borunu
sәninçün havayı düzәldәrәm. Әvәzindә, sәn dә mәni öpәrsәn.
– Bәs dostluq harda qaldı?
Dodağımı dişlәyib, özlüyümdә düşündüm: “Belә çıxır ki,
dostluq ikibaşlı silahdır”. Amma bu barәdә ona heç nә demәdim.

582