Page 576 - alberto moravia_Макет 1

Alberto Moravia

Әfәl qız yaranmış vәziyyәtdәn xeyir götürüb, suyu öz
dәyirmanına axıtmaq istәyirdi. Serafino da burnunun altında
nәsә mızıldanıb ayağa qalxdı.
– Hә, mәn gedirәm... İstәmirәm mәni tәhqir elәsinlәr.
Onda Culiya tez yerindәn sıçrayıb, şәn halda bildirdi:
– Mәn dә gedirәm!
Amma Serafino onu dayandırdı:
– Sәn qal... Sәn mәnә lazım deyilsәn.
Vә pencәyini götürüb çıxışa yönәldi. Oğlanlar üzümә
baxdılar ki, görәk nә edәcәm, cavabım nә olacaq. Culiyanın
qardaşı isә dil boğaza qoymurdu.
– Luici, o gedir ey... Sәn nәyi gözlәyirsәn?
Әlimi yuxarı qaldırdım: yәni, sakit ol. Vә Serafinonun os-
teriyadan çıxmasını gözlәdim. Sonra ardınca cumub, onu delle
Mure Aurelie bulvarında haqladım. O, qaranlıq küçәdә tәkbaşına
gedirdi. İri qamәtinә, hündür boyuna baxanda canıma yenә
vicvicә düşdü. Amma bir halda ki qәrar vermişdim, geriyә yol
ola bilmәzdi!
Yaxınlaşıb onun qolundan yapışdım, nәfәsimi dәrib de -
dim:
– Dayan görüm, biz danışmalıyıq...
Hiss etdim ki, Serafinonun qolu yoğun olsa da, sanki
әzәlәsizdir. Bir az inad göstәrsә dә, onu divarın qaranlıq
küncünә çәkmәyimә mane olmadı. Aman Allah, özün kömәk
ol! Әmәlli-başlı qorxurdum, intәhası, başqa çarәm dә yox idi:
onu divara dirәyib, bıçaqla hәdәyә keçdim.
– İndi sәni doğrayaram!
Әgәr hәmin anda qolumdan yapışıb bursaydı, bıçaq әlimdәn
düşәsiydi. Qәti qәrara gәlmişdim ki, başıma hansısa oyun
açmağımdansa, bıçağı әlimdәn alması daha yaxşı olar. Amma
birdәn-birә hiss etdim ki, Serafino divara sürtünә-sürtünә
aradan çıxmağa çalışır.
– Aman Allah... – idiotcasına mızıldandı.
Bu, indicә ürәyimdә özümә tәskinlik vermәyә çalışdığım

576