Page 574 - alberto moravia_Макет 1

Alberto Moravia

si ni bir-biriylә oynamağa başladılar. Әgәr canımı qorxu
bürümәsәydi, yәqin, mәnimçün dә şәn keçәrdi. Tәkcә elә rәqs
edәn oğlanlardan birinin özünü xanım kimi aparıb yanlarını
burcu da-burcuda necә işvә-naz satdığını, o birinin isә kavaler -
sa yağı onun belindәn yapışıb göyә necә qaldırdığını, havada
fırladıb sonra yerә necә atdığını görmәk kifayәt idi ki,
gülmәkdәn uğunub gedәsәn. Hamı da gülüb әylәnirdi. Gülmәyәn
tәkcә biz ikimiz idik: mәn vә Serafino.
Serafino pencәyini çıxarıb qısaqol ağ köynәkdә qaldı.
Baxdım ki, qollarının dәrisi qarabuğdayı, әllәri isә arvad әli
kimi koppuşdur. Düzünә qalsa, bu cür dolu әllәrin bircә zәrbәsi
kifayәt idi ki, mәni yerә sәrsin. Tәkcә elә bu fikirdәn ürәyim
sancdı vә hirsli-hirsli Sestiliyaya pıçıldadım:
– Hәlә sәninlә danışacam, ifritә!
Qız çiyinlәrini qısıb, heç nә cavab vermәdi.
Dәqiqәlәr keçirdi vә bardan olan uşaqlar mәnә işarә
verirdilәr ki, başlamaq vaxtıdır. Elә bil bu, asan işdi! Serafinonu
qoxutmaq lazım idi, özü dә elә qorxutmaq ki, bir daha
qımıldanmasın. Әlbәttә, sözdә demәk çox asandı. Belә şeyә
yalnız kinoda baxmağa adәt elәyәnlәr üçün bu, әn adi iş kimi
görsәnә bilәrdi; onlara elә gәlirdi ki, filmlәrdәki qәhrәmanların
heç bir xәtәr yetirmәdәn bir-birinә tapançadan atәş açması,
yaxud kimisә qorxutması çox sadә mәsәlәdir. Amma bu,
qәtiyyәn belә deyil. Adamı qorxutmaq istәyәndә gәrәk onu,
hәqiqәtәn, öldürәcәyinә inandıra bilәsәn. Yox әgәr öldürmәk
fikrindә deyilsәnsә, niyyәtin mәnim kimi yalnız ona xox
gәlmәkdәn ibarәtdirsә, onda bu, çox çәtin işdir. Hәlә yaxşı ki,
mәnim Cino ilә davamdan hamının xәbәri vardı; o vaxt dava
qәfildәn alınmışdı, indi isә mәn buna şüurlu şәkildә hazırlaş -
mış dım.
Sestiliyaya baxdım, istәdim ki, o, Serfino ilә baş-başa
verib cükküldәşsin, danışıb gülsün – bәlkә, bu, mәni qıcıq lan -
dırardı. Amma qız susurdu, hәm dә nәsә incik görünürdü.

574