Page 566 - alberto moravia_Макет 1
P. 566

Alberto Moravia


            oldu, әllәrinә yaxşıca pul-para gәldi. Mәn öz qaranlıq dükanımda
            oturub, dolu zәnbilli arvadların gün işığına qәrq olmuş küçәdә
            necә var-gәl etdiklәrinә, harasa tәlәsdiklәrinә tamaşa edirdim.
            Yeni il әrәfәsindәki bu gün, hәqiqәtәn, yaxşı gün idi, Romanın
            gömgöy sәması elә bil nazik büllurdan idi, qalan şeylәr isә
            sanki onun üzәrinә parlaq boya ilә çәkilmişdi.
                Axşam dükanı bağlayanda arvadıma dedim:
                – Şam yemәyinә ehtiyac yoxdur… Gecә mәclisdә doyunca
            yeyәrik. Aldığım tort lap yüz adama çatar.
                Hәqiqәtәn dә, tortun qutusu iri idi. Arvadıma dedim ki,
            narahat olmasın, onu özüm aparacağam.
                Saat on birin yarısında Kroçaninin darvazasından içәri
            girdik; onun evi elә mağazasının üstündә idi. Kroçanilәr
            azından әlli ildi burada yaşayırdılar. Babası da vaxtilә burada
            yaşamışdı, onda Kroçaninin çaxır dükanı fәhlәlәrin bir stәkan
            pivә üçün girib-çıxdıqları adicә pivәxana idi. Atası da fәrasәtsiz
            adam deyildi – çaxırı topdan satmaqla ticarәti xeyli
            genişlәndirmişdi. İndi burada onun kiçik oğlu Adolfo yaşayırdı
            vә Adolfo Kroçani çaxırdan başqa, viski dә, cürbәcür xarici
            likörlәr dә satırdı. Romanın köhnә mәhәllәsindәki bu sınıq-
            salxaq tikililәrin hamısı eyni cür darısqal dәhlizlәrdәn, xırda
            otaqlardan ibarәt idi; ancaq işә bax ki, bu şişkinsifәtli, xırda
            gözlü cavan Kroçani bizi içәri şәstlә dәvәt elәdi. Bax buna
            deyәrәm gözәllik! Qırmızı ağacdan düzәldilmiş, üzәrinә parlaq
            lak çәkilmiş bürünc dәstәkli, nazik ayaqlı bütün mebellәr tәzә
            idi. Bu otaqda axırıncı dәfә olanda, yadımdadır ki, hәr şey
            әvvәlki görkәmindә idi: ucuz masa, qamış stullar, divardan
            asılmış köhnә şәkillәr, pәncәrәnin altında qәdimi tikiş maşını.
            İndi o şeylәrin heç biri yox idi. Әvәzindә isә, hәr yanda tәzә
            mebel göz oxşayırdı. Dәnizdә qürub edәn günәşin qızılı
            çәrçivәyә salınmış vә otağın divarından asılmış iri rәsmini dә
            gördüm; bufet piştaxtası rolunu oynayan radioqәbuledici,
            çılpaq qadınların, tәlxәklәrin vә itlәrin çini heykәlciklәri dә
            gözümә sataşdı; süfrәyә isә üstündә çәhrayı güllәri olan çini
            qab-qacaq dәsti düzülmüşdü.

             566
   561   562   563   564   565   566   567   568   569   570   571