Page 564 - alberto moravia_Макет 1

Alberto Moravia

Mәnimkinin böyründә qәssab Tolomeinin, quşsatan De Santisin,
çörәkçi De Ancelisin, çaxırsatan Kroçaninin dükanları düzülüb.
Deyin görüm, ora baxanda nә görürsünüz?! Әlbәttә ki, pirojna
zәnbillәri, üst-üstә qalaqlanmış pendir paketlәri, donuz budu,
qutularda toyuq vә hindtoyuğu, piramida şәklindә yığılmış
qrafinlәr vә cürbәcür içki şüşәlәri. Hәr tәrәf işıqlı, hәr yan
parıldayır; adamlar da, hansısa dәniz limanındakı kimi, sәhәrdәn-
axşamacan ara vermәdәn dәstә-dәstә içәri girib-çıxırlar. Hәmin
bu dörd dükanda vәziyyәt belәdir. Mәnim dükanımda isә,
әksinә, ölü bir sükut hakimdir. İçәri alaqaranlıqdır, piştaxtanı
da toz basıb; olsa-olsa, hәrdәn hansısa burnufırtıqlı bir uşaq
qaçıb dәftәr almağa gәlәcәk, ya da mәxariclәrini qeyd elәmәk
üçün hansısa qadın içәri girib mürәkkәbqabı soruşacaq. Elә
özüm dә dükanıma oxşayıram – qara önlükdә, üst-başından
kağız-kuğuz iyi gәlәn arıq, sısqa birisi; hәmişә dә qayğılı vә
qaşqabaqlı. Amma o biri dükançıların üzünә baxan kimi
bilirsәn ki, işlәri yaxşı gedir: De Ancelis dә, Tolomei dә,
Kroçani dә, De Santis dә yanaqlarından qan daman, bazburutlu,
özündәnrazı adamlardı. Hәmişә şәn görünürlәr, heç nә veclәrinә
gәlmir...
Belә baxanda heç mәnim peşәm dә bir peşә deyil! Axı çap
kağızından, yazı-pozu üçün, yaxud mәktub yazmaqdan ötrü
satılan kağızdan nә qazanacaqsan – öz paketlәrini bükәn
dükançılar bu kağızları mәndәn daha çox işlәdirlәr.
Yeni ilә bir neçә gün qalmışdı ki, arvadım mәnә dedi:
– Qulaq as, Ecisto, yaxşı bir tәklif var! Kroçani istәyir ki,
küçәmizdәki tacirlәrin beşi dә bir yerә yığışıb, Yeni il
münasibәtilә arvadlarıyla birgә yaxşı bir mәclis düzәltsin.
– O nә mәclisdir elә? – soruşdum.
– Belә dә, adi Yeni il axşamı.
– Adi?
– Hә, adi mәclis. Hәrә öz evindәn bir şey gәtirәcәk, belә
alınacaq ki, hәr kәs hamını, hamı da hәr kәsi qonaq edir.

564