Page 562 - alberto moravia_Макет 1

Alberto Moravia

cәsarәtim sanki özümә qayıtdı. Sәhәrisi gün, bazar ertәsi
istinin әn pis vaxtında durub çaxır dükanına yollandım.
Tәsadüfәn Marçella içәridә tәk idi, dükanda ayrı heç kәs
yoxuydu. Piştaxtaya yaxınlaşıb birnәfәsә dedim:
– De görüm, dünәn Korsoda qol-qola gәzdiyin o kişi kim
idi?
Marçella gözlәrini qaldırıb üzümә baxdı – onu tanıyandan
bәri mәnә baxması ilk dәfәydi. Vә sakitcә dedi:
– Covannidir, nişanlım… bәyәm bunu bilmirdiniz?.. Bir
aydan sonra evlәnirik.
Elә bil nәsә mәni aşağı dartdı, sanki döşәmә ayağımın
altında aralandı, hәr iki әlimlә piştaxtadan yapışdım.
– Demәli, o axşam… Müqәddәs Pyotr kilsәsinin yanında…
İndi Marçella qәtiyyәn utancaq görsәnmirdi. Arxaya çevrilib
rәfdәn çaxır şüşәsini götürdü.
– Hәyatda vәziyyәtdәn istifadә etmәyi bacarmaq lazımdır,
Françeska, – dedi, – bәyәm bunu bilmirsiniz? Bilmirsinizsә,
bәs onda necә yaşayırsınız?.. Vermut içmәk istәmirsiniz?
Әl hәrәkәtiylә imtina edib yorğun, ölgün sәslә dedim:
– Mәn elә bildim, bunlar hamısı zarafatdır.
Nә cavab versә yaxşıdır:
– Zarafat onlar üçün idi, mәnimçün yox.
Bununla da oradan çıxıb getdim; çalışdım ki, bu barәdә
düşünmәyim. Amma әgәr әvvәllәr dostlarımdan gen qaçırdımsa,
indi onlara nifrәt edirdim. Gör mәni nә qәdәr әlә salmışdılar
ki, axırda xam xәyala düşdüyümә, nәsә әlçatmaz bir şeyә can
atdığıma inanmışdım. Heç demә, bütün bunlar tamamilә
mümkünmüş, bu sevda baş tuta bilәrmiş. Adamı heç zaman
aldatmayan instinkt mәnә әsl hәqiqәti söylәdi: Marçellaya
mәnim arvadım olmaq qismәti yazılmışdı. Hәlә onu demirәm
ki, boy-buxunu, qәdd-qamәti istәyimә tam uyğun olan bu
qızın özü dә bәstәboy әr sorağındaymış. Marçellanın dediyi
kimi, bu, sadәcә tәsadüf yox, xalis möcüzә kimi bir şey idi.
Vә mәn bilirdim ki, bu möcüzә bir dә tәkrarlanan deyil.

562