Page 553 - alberto moravia_Макет 1

Katerina

Bu sözlәri eşidәndә ağladı, boynumu qucaqlayıb bir neçә
dәfә tәkrarladı ki, bәs özünü yığışdıracaq. Sonra pencәyi
geymәyimә kömәk elәdi vә birlikdә evә qayıtdıq.
Bunu ona görә danışıram ki, ümidsizliyin hansı hәddinә
çatdığımı bilәsiniz. Amma Katerina düzәlmәdi. Әksinә, o
gündәn mәni әlә salmağa başladı ki, bәs özümü öldürmәyә
cәsarәtim, kişiliyim çatmayıb.
1943-cü il idi. İlk bombardmandan sonra anamın qәrarı
belә oldu ki, dükanı bağlayıb onun kәndinә köçәk – Çoçara
rayonundakı Vallekorsaya. Katerina, adәti üzrә, getmәyә gah
razılaşır, gah imtina edirdi. Hәmin günlәr o, mәni lap tәbdәn
çıxartdı. Axırda yola düşdük – qara bazar üçün un vә digәr
әrzaq dalınca gedәn yolüstü yük maşınında.
Biz maşının damında, hansısa skamyaların üstündә oturub,
çamadanlarımızı da böyrümüzә qoymuşduq. Gün başımızı
deşirdi. Frozinonanı keçәndәn sonra düzәngaha çıxdıq, dağlar
xeyli arxada qaldı, hәr yanda otu biçilmiş sahәlәr uzanırdı.
İstidәn birtәhәr olmuşdum, mürgü döyürdüm. Birdәn maşın
dayandı, eşitdim ki, sürücü qışqırır:
– Tәyyarә… hamınız xәndәyә tökülüşün!
Tәyyarә özü görsәnmirdi, amma mühәrrikin uğultusu lap
yaxında eşidilirdi. Yolun kәnarları boyunca qovaqlar, hündür
ağaclar sıralanmışdı, uğultu da o tәrәfdәn gәlirdi – demәli,
tәyyarә ağaclığın arxasında idi.
Katerinaya dedim:
– Tez ol, düş maşından.
Amma o, çiyinlәrini çәkib acıqlı-acıqlı nә desә yaxşıdır:
– Mәn burada qalıram, düşmürәm.
– Tez ol, düş, – qışqırıram, – ölmәk istәyirsәn?
– Mәnim üçün fәrqi yoxdur...
Onun sәsi mәnә çatanda artıq yolun üstündәydim, özümü
cәld arxın içinә tulladım. Hәmin anda elә bil göyün üzünü
duman aldı – tәyyarә peyda oldu. Mühәrrikin şaqqıltısı ildırım

553