Page 549 - alberto moravia_Макет 1

Katerina

“Neylәmәk olar, – düşündüm, – daha burada heç nә elәyә
bilmәzsәn, heç kәs dә günahkar deyil… görünür, qismәt
belәdir”.
Bir müddәt elә görünürdü ki, Katerina da vәziyyәtlә barışıb.
Ancaq hәmişә istәdiyin kimi hәrәkәt elәmirsәn, sәn deyәn
olmur – bәlkә, o, bununla barışmaq istәyirdi, amma bacarmırdı.
Bax elә xasiyyәti dә hәmin vaxtdan dәyişmәyә başladı.
Dәyişiklik әvvәlcә zahiri görkәmindә baş verdi. Bir vaxtlar
mülayim olan baxışları yavaş-yavaş sәrtlәşdi, dodaqlarının
kәnarı sallandı, ağzının qırağında bir cüt nazik, acıqlı qırış
peyda oldu. Qabaqlar hәzin musiqini xatırladan sәsi codlaşdı.
Bәlkә, özünü boğmağa çalışırdı, ancaq әksәr hallarda olduğu
kimi, zahiri görkәmdә baş verәn dәyişikliklәr xarakterә dә
sirayәt edib, özünü aşkarca büruzә vermәyә başladı. Axırda
Katerinanın әvvәlki mәsumluğundan, ürkәkliyindәn, qanaca -
ğın dan әsәr-әlamәt qalmadı. Sonra bunun üstünә qәrәz, kin-
küdurәt, әdavәt, hirs dә әlavә olundu. Hәrdәn elә cavablar
qaytarırdı ki, adamın lap nәfәsi kәsilirdi: “Heç vecimә dә
deyil ki, sәnin bundan xoşun gәlir, ya gәlmir!”, “Açıl başımdan!”,
“Dinc burax mәni!” vә sair.
İlk vaxtlar köntöylüyünә hәrdәn özü dә tәәccüblәnirdi,
amma sonra alışdı, özünә o dәrәcәdә sәrbәstlik verdi ki, az
qala, daha başqa cür danışmırdı. Hәr xırda şeyә görә qapını
çırpmaq onda artıq adәt halını almışdı. Evdә kәlmәbaşı tufan
qopur, hirslә çırpılan qapının gurultusu eşidilirdi. Qapı hәr
çırpılanda elә bil sifәtimә şillә vururdular. Qabaqlar mәni
әrini sevәn istiqanlı qadınlarsayağı, ürәyә yağtәk yayılan әn
xoş sözlәrlә dindirәrdi: әzizim, istәklim, canım-ciyәrim... İndi
“can-ciyәr” nәdi, elә sözü heç dilә gәtirmәz! Eşitdiyim yalnız
bu idi: axmaq, әfәl, qanmaz, bәzәn lap betәrlәri. Özü dә heç
bir irada dözmürdü; olurdu ki, ağzımı açmağa macal tapmamış,
mәni gicbәsәr adlandırsın:
– Yum ağzını, gicbәsәr, sәnin qandığın şey yoxdur.

549