Page 551 - alberto moravia_Макет 1

Katerina

vә gözlәrinin ifadәsindәn bilinirdi: hәyәcanlı baxışları nәsә
axtaran, ancaq axtardığını tapmayan heyvan baxışları kimi
acgöz vә qәzәbli olmuşdu. Mәnә kobud cavab qaytaranda
sәsindәki sadәcә qıcıq, yaxud antipatiya deyildi; yox, bu, daha
çox canı ağrıyan vә bu ağrının nәdәn doğduğunu bilmәdiyindәn
hikkәsini böyründәki heç bir tәqsiri olmayanın üstünә tökәn
vәhşi heyvanın mırıltısına oxşayırdı.
Xasiyyәtinin uşaq sarıdan dәyişmәsi barәdәki fәrziyyәlәrimi
Katerinanın anası da tәsdiqlәdi. Giley-güzarımı eşidәn qadın
bir dәfә mәnә danışdı ki, uşaq vaxtı Katerinanın әn sevimli
mәşğuliyyәti kuklalarına layla çalmaq olub, hәmişә dә balaca
qardaşlarına dayәlik edәrmiş. Böyüyәndә o, fiziki cәhәtdәn
mәhz çoxlu uşaq doğacaq qadın kimi formalaşmışdı, özü dә
bunu bilir vә gözlәyirdi. Amma uşaq yox idi, Katerina da
bunun ucbatından özünüidarә hissini itirmişdi vә bu, onun
iradәsindәn asılı deyildi.
Belәcә, biz onunla daha beş il yaşadıq. Ticarәt işlәrim
babat gedirdi, hәtta buna yaxşı da demәk olardı, di gәl ki,
özüm bәdbәxt idim. Katerina getdikcә daha dözülmәz olurdu,
mәnә münasibәtdә isә lap ağını çıxartmışdı, çığır-bağırın,
tәhqirin arası kәsilmirdi. Qonşular mәnim müqәddәs mәlәklә
evlәnmәyimdәn daha danışmırdılar, artıq hamı bilirdi ki, evimә
mәlәk yox, iblis gәtirmişәm. Yazıq anam mәnә tәskinlik
vermәyә çalışırdı – deyirdi, ola bilsin, Katerina uşağa qalar,
yenә dönüb olar әvvәlki ürkәk, mehriban, utancaq qız. Mәnimsә
buna ümidim az idi. Boynunu hirslә irәli uzadıb, evdә nә
hikkәylә var-gәl elәdiyini görәndә canıma lәrzә düşür,
düşünürdüm ki, haçansa axırıma çıxacaq – zәncirdәn qırılıb
qәfildәn sahibinin üstünә atılan köpәk kimi mәni gәmirib
parçalayacaq.
Bunun sonu görsәnmirdi. Olurdu ki, tәkbaşına avaralandığım
sahildә çaya baxa-baxa düşünürdüm: mәnim iyirmi beş yaşım
var, hәlә çox cavanam, hәyatım isә bitmiş kimidir vә mәnim

551