Page 550 - alberto moravia_Макет 1

Alberto Moravia

Mübahisә üçün bәhanә tapılmayanda mәni zorla davaya
çәkirdi. Kinayәlәri, tikanlı sancmaları, bәdniyyәtliyi lap hәddini
aşmışdı. Atmacaları bu qәdәr alçaldıcı olmasaydı, onları necә
düşünüb tapdığına, haradan tapıb çıxartdığına mәәttәl qalardım.
O, necә deyәrlәr, adamı sevәr yerindәn vururdu. Özlüyümdә
ha deyirdim ki, dilini dişinә sıx, cavab vermә, özünü elә
göstәr, guya vecinә deyil – di gәl, xeyri olmurdu, Katerina elә
söz tapıb deyirdi ki, әn yaralı yerimә toxunur, mәni tәbdәn-
haldan çıxarırdı.
Bir dә görürdün, söhbәti hәrlәdib-fırladıb mәnim ailәmdәn
saldı. Dediyindәn belә çıxırdı ki, guya biz xalis yaramazlarıq,
özü isә heç demә qulluqçu qızıymış (halbuki atası vur-tut
bәlәdiyyәdә mirzәlik elәmiş vә bütün ömrü boyu bir qarnı ac,
bir qarnı tox yaşamışdı). Gah da görkәmimә ilişirdi. Mәnim
bir gözüm pis görür, bәbәyimdә lәkә var, elә bil qan sızıb.
Katerinanın da tәrs damarı tutanda dodaqlarını sıxıb ikrahla
deyirdi:
– Yaxınlaşma mәnә… gözünә baxanda iyrәnirәm, lax yu-
murtaya oxşayır.
Adamın ailәsinә toxunmaqdan, yaxud fiziki qüsurunu әlә
salmaqdan betәr şey yoxdur. Axırda mәnim dә hövsәlәm
daralır, özümü saxlaya bilmәyib çığırmağa başlayırdım. Belәdә
o, solğun dodaqlarındakı tikanlı tәbәssümlә deyirdi:
– Bax görürsәn, qışqırırsan… sәninlә danışmaq mümkün
deyil… Tәkcә elә bağırmağı bacarırsan… Mәn günahkar
deyilәm ki, sәn özünü apara bilmirsәn.
Bir sözlә, evdәn getmәkdәn başqa çarә qalmırdı. Çıxıb
gedirdim, mәyus, bәdbәxt görkәmdә tәkbaşına Tibrin sahilindә
gәzib dolaşırdım.
Amma neylәsәm dә, ona nifrәt elәmәyi bacarmır, hәtta
halına acıyırdım da: başa düşürdüm ki, bu hiss ondan güclüdür
vә Katerina özü bundan әzab çәkir. O, xәstәliyinin әzabını
çәkirdi, ona görә dә tәbdәn çıxırdı. Bu, әn çox da yerişindәn

550