Page 542 - alberto moravia_Макет 1

Alberto Moravia

Nә keçmәliydi, keçdi,
Nә qalmalıydı, qaldı.
Olub-keçәn hәr şeyi
Ürәk unutmalıdı.

– Yadımdadı...
– Qulaq as, gör nә deyirәm: unut bütün bu olub-keçәnlәri.
Yadından çıxart hamısını, oturub özümüzçün içәk.
– İçmәk olar, – dedim. – Yarım litr gәtirsәn, pis olmaz…
Kifayәt qәdәr soyuqqanlıydım. Cici dә sözümün üstündәn
söz demәdi, durub çaxır dalınca getdi. Amma çaxırı gәtirәndә,
eynәn qabaqlar olduğu kimi, stәkanı bir az kәnara qoyub
hәmin dәqiqә süzmәdi: qonaq elәmәzdәn qabaq adamı dilindәn
tutmaq, boynuna nәsә qoymaq onun köhnә adәtiydi.
– Bura bax, Rodolfo, – ciddi tәrzdә soruşdu, – düzünü de
görüm, sәn nәsә bir hoqqa çıxartmağa hazırlaşmırsan ki?
– Bunun sәnә dәxli yoxdur, – dedim. – Süz gәlsin.
O, inadından әl çәkmәdi:
– Sәn yaxşı-yaxşı fikirlәş, Rodolfo. Qulyelmo bәdbәxt
adamdır. Yazığın bir çәtәn külfәti var: arvadı, dörd dәnә balaca
uşağı… Onu da başa düşmәk lazımdır.
– Süz! – dediyimi tәkrar elәdim. – Özün dә mәnim işlәrimә
qarışma.
Cici stәkanı doldurmağa başladı, amma yavaş-yavaş süzür,
gözünü üzümdәn ayırmırdı.
– Özünә dә süz, – dedim. – Süz içәk… Sәn mәnim yeganә
dostumsan, Cici, mәnim bu dünyada başqa dostum yoxdur.
Dәrhal razılaşdı, öz stәkanını da doldurub oturdu vә tәzәdәn
sözә başladı:
– Bax elә dostun olduğum üçün deyirәm. Sәnin yerindә
bilirsәnmi özüm necә hәrәkәt edәrdim? Heç nә fikirlәşmәdәn
gedәrdim Qulyelmonun yanına, deyәrdim: “Nә keçmәliydi,
keçdi! İndi gәl qardaş kimi qucaqlaşaq, hamısını da unudaq
getsin”.

542