Page 539 - alberto moravia_Макет 1

Tezliklə görüşənədək

qurbanı olmuşam, hamısına o yaramaz Qulyelmo baisdir vә
katorqa mәnim yox, tamam başqasının yeridir?
Evdәn çıxıb atamın, yolumu gözlәyәn o biri fәhlәlәrin
işlәdiyi via San-Teodorodakı xarrat emalatxanasına gedә
bilәrdim. Amma qayıdışımın ilk günü qәti ürәyimi açmadı,
sanki heç nә baş vermәmişdi. Gödәkcәni mıxdan asıb, iki il
qabaqkı yapışqanlı, yağlı kombinezonu әyinә taxmaq. Yox,
mәn azadlıqdan hәzz almaq, şәhәrә tamaşa elәmәk, öz işlәrim
barәdә düşünmәk istәyirdim. Ona görә dә qәrara aldım ki, bu
gün doyunca gәzib-dolaşar, sabah isә sübh tezdәn işә çıxaram.
Biz via Culiyanın yaxınlığında yaşayırdıq. Evdәn çıxıb
Haribaldi körpüsünә yollandım.
Hәbsxanada düşünürdüm ki, azadlığa çıxıb tәzәdәn Romaya
qayıdanda ürәyim sevincdәn aşıb-daşacaq, әn azından, birinci
gün hәr şey mәnә tam başqa rәngdә – daha parlaq, daha şәn,
daha gözәl, daha cazibәdar görünәcәk. Amma bunların heç
biri olmadı: sanki mәn bu qәdәr vaxtı Portolonqone hәbsxanasının
divarları arasında oturmamışdım, uzaqbaşı, bir neçә günümü
Ladispoli sularında keçirmişdim.
Adi, yeknәsәq Roma günlәrindәn biriydi: sirokko әsirdi,
sәma çirkli әsgi kimi bütün ağırlığıyla şәhәrin üzәrindәn
asılmışdı, hava quru vә istiydi, hәtta evlәrin daş divarları da
istidәn qızmış kimi görünürdü. Gedә-gedә hara baxırdımsa,
görürdüm hәr şey әvvәlkidir, hәmişә olduğu kimi qalıb. Tәzә
bir şey, ürәkaçan heç nә yoxdu: yenә pişiklәr dalanın küncündәki
artıq-urtuğun böyrünә toplaşıb; yenә hәminki qurumuş kolluq
vә taxta çәpәr arxasında kişilәr üçün ayaqyolu; divarlarda
köhnәdәnqalma “ura” vә “rәdd olsun” yazıları; dükanların
qapısı ağzında oturub qeybәt elәyәn arvadlar; mәhәccәrindә
hansısa korun, yaxud şikәstin oturduğu kilsәlәr; hәmişәki
portağal vә üzüm arabaları; üz qabığında amerikan kino
ulduzlarının fotoşәkillәri dәrc olunmuş illüstrasiyalı jurnal
satan qәzetçilәr. Özü dә nәdәnsә adamlar hamısı gözümә

539