Page 537 - alberto moravia_Макет 1

TEZLİKLӘ GÖRÜŞӘNӘDӘK

Portolonqone – dәniz üzәrindәn asılmış kimi görünәn
nәhәng qayada qәdim bir qaladır. Oradan çıxdığım gün adamın
nәfәsini kәsәn güclü cәnub-qәrb külәyi әsirdi, günәş isә
buludsuz sәmada gözqamaşdırıcı şәfәqlәr saçırdı. Az qala,
dәli kimi olmuşdum. Bәlkә dә, bu, elә külәyin, ya günәşin
tәsirindәn idi; ya, bәlkә, azadlıq havasını duymağım mәni
özümdәn çıxartmışdı, bilmirәm. Hәyәtdәn keçәrkәn bayırda
oturub özünü günә verә-verә nәzarәtçi ilә söhbәt edәn hәbsxana
rәisini görәndә özümü qışqırmaqdan saxlaya bilmәdim:
– Tezliklә görüşәnәdәk, sinyor rәis!
O dәqiqә dә dilimi dişlәdim, çünki bu ifadәnin yerinә
düşmәdiyini dәrhal anlamışdım. Sәn bir sözә fikir ver: “Tezliklә
görüşәnәdәk”. Belә düşünmәk olardı ki, yenidәn hәbsxanaya
qayıtmaq istәyirәm, hәtta belә çıxırdı ki, buna әminәm dә.
Rәis xeyirxah adamdır, sözümü eşidәndә gülümsәyib düzәliş
verdi:
– Sәn, yәqin ki, “әlvida” demәk istәyirsәn, elәdirmi?
– Elәdir, sinyor rәis, әlvida!
Amma artıq gec idi, daha heç nә elәmәk olmazdı: söz quş
deyil, ağızdan çıxdısa, tuta bilmәzsәn.
Ağzımdan qәfil çıxmış bu iki kәlmә söz yaxamdan da әl
çәkmәdi; Romadakı evimizә gәlib çıxanacan bütün yol uzunu
ara vermәdәn qulaqlarımda cingildәdi. Ola bilsin, bu mәsәlәdә
doğmalarımın da müәyyәn günahı vardı: hәr halda, qayıdışıma
münasibәtlәri tәsirsiz ötüşmәdi. Әlbәttә, anam mәni ürәkdolusu
sevinclә qarşıladı, әvәzindә o birilәrin qırımı hәtta gözlәdiyimdәn
dә pis oldu.
– Hә, Rodolfo, salam!
Qardaşım mәni bu cür ağızucu salamlamaqla kifayәtlәndi;
burnufırtıqlı yelbeyin guya futbola tәlәsirdi. Bacım da ondan
dala qalmadı; bu bәrli-bәzәkli meymunça heç bir sәbәb olmadan

537