Page 533 - alberto moravia_Макет 1

Körpə

Qәti addımlarla yan hücrәlәrdәn birinә keçib uşağı skamyanın
üstünә qoydu vә bu dәfә dua etmәdәn, xaç çәkmәdәn tәlәsik
çıxışa cumdu, sanki yer ayağının altında yanırdı. Heç uşağın
alnından da öpmәdi. Amma bir-iki addım atmışdı ki, qәfil
bağırtı sәsi kilsәni başına götürdü. Uşağın yemәk vaxtı çatmışdı;
öz vaxtını yaxşı bilәn körpә dә oyanıb acından ağlamağa
başlamışdı. Bu çığırtıdan arvadım lap başını itirdi: o, qaça-
qaça әvvәl qapıya cumdu, sonra geri atıldı vә harada olduğunu
düşünmәdәn skamyada oturub körpәni qucağına aldı, yaxasını
da açdı ki, onu әmizdirsin. Uşaq hәr iki әliylә çılpaq döşdәn
yapışıb xalis canavar balası kimi әmmәyә başladı, elә hәmin
dәqiqә dә kobud bir sәs eşidildi:
– Allahın evindә belә iş tutmurlar… Durun çıxın buradan,
haydı küçәyә!
Bu, ağsaqqallı qoca ponomar idi; sәsi özündәn tәpәrliydi.
Arvadım ayağa qalxdı, yaxasını düymәlәyib, uşağın başını
örtdü, amma dilini dinc qoymadı:
– Bәs şәkillәrdәki Madonna… o ki hәmişә uşaq әmizdirir.
Ponomar cavabında nә desә yaxşıdır:
– Hәyasız qadın, indi sәn özünü Madonnaya tay tutacaqsan?
Bir sözlә, kilsәdәn çıxıb özümüzü Venesiyadakı balaca
bağa verdik. Orada arvadım yenә uşağa döş verdi, o da
doyunca әmib yatdı.
Yavaş-yavaş axşam düşür, hava qaralırdı. Kilsәlәr bağlanırdı,
bizsә yorulub әldәn düşmüşdük. Elә yerimizdәcә oturub
qalmışdıq, ağlımıza fәrli bir şey gәlmirdi. Fikirlәşirdim ki,
gör biz heç başlamaq lazım olmayan mәnasız bir işә nә qәdәr
vaxt sәrf etmişik. Belә düşündükcә lap ümidsizliyә qapılırdım.
Axırda arvadıma üz tutmalı oldum.
– Qulaq as, artıq gecdir, mәn daha bacarmıram, nәhayәt,
bir qәrara gәlmәk lazımdır.
– Bu sәnin balan, sәnin qanındır, – arvadım özündәn
çıxdı, – indi neylәmәk istәyirsәn, onu it-pişik yemi kimi bir
küncәmi ataq?!

533