Page 534 - alberto moravia_Макет 1

Alberto Moravia

– Yox ey, mәn elә demirәm. Amma belә şeyi ya gәrәk heç
nә düşünmәdәn, gözünü yumub, dәrhal edәsәn, ya da heç
etmәyәsәn.
– Yox, sәn sadәcә qorxursan. Qorxursan ki, birdәn mәn
fikrimdәn daşınıb onu tәzәdәn evә apararam… Siz kişilәr
hamınız qorxaqsınız!
Görәndә ki, ona bu dәqiqә söz deyilәsi deyil, mәcbur
qalıb sәsimin yumşaq yerinә salıram:
– Sәni yaxşı başa düşürәm, narahat olma. Amma sәn dә
başa düş: uşağımızın başına lap nә iş dә gәlsә, arxayın ol ki,
yenә ona tormarançoda, bizim mәtbәxsiz komamızda
böyümәkdәn yaxşı olacaq. O xarabada qışda qurdların, yayda
milçәklәrin әlindәn tәrpәnmәk olmur.
Bu dәfә heç nә demәdi.
Hara getdiyimizi özümüz dә bilmәdәn via Nasionalla
üzüyuxarı, Neron qüllәsinә doğru irәlilәdik. Qüllәnin arxa
tәrәfindә, bir az aralıda tamamilә adamsız olan boş küçә var.
Görәndә ki, darvazaların birinin qabağında boz rәngli boş
maşın dayanıb, beynim dәrhal işә düşdü: maşına yaxınlaşıb
dәstәyi burdum, qapı açıldı.
– Tez ol, münasib mәqamdır, qoy onu arxa oturacağa, –
arvadıma dedim.
Mәn deyәnә qulaq asdı – uşağı oturacağa qoydu; mәn dә
tez qapını örtdüm. İşin hamısını bircә dәqiqәnin içindә gördük.
Sonra arvadımın qolundan yapışdım vә biz Kvirinaldakımey-
1
dana tәrәf qaçdıq.
Meydan boş vә qaranlıq idi. Yalnız sarayda bir neçә fәnәr
yanır, mәhәccәrin arxasından isә Romanın sayrışan işıqları
görsәnirdi. Arvadım fәvvarәnin yanındakı skamyada oturdu.
Büsbütün qıvrılıb yumağa dönmüşdü. Üzünü yana tutub birdәn
elә hönkürdü ki, gәl görәsәn!

1 Kvirinalın yerlәşdiyi meydan – keçmiş Kral sarayı

534